Το ρήμα «ΠΛΑΤΕΙΑΖΩ» και οι «ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΣΤΑΣ»

Μέχρι πρόσφατα η έκφραση «Πάμε πλατεία?» είχε την έννοια της πρόσκλησης για χαλαρό καφεδάκι με παρεούλα, χαβαλέ, κουβεντούλα, μάτι, ό,τι κάτσει, απ’ όλα!  Αναφερόταν, κυρίως, στην Πλατεία Κολωνακίου.

Από την περασμένη Τετάρτη, 25/05/2011, η έκφραση «Πάμε Πλατεία» απώλεσε το ερωτηματικό της και αναβαθμίσθηκε – Δόξα τω Θεώ και το διαδίκτυο – σε προτροπή! 

ΜΑΡΜΑΡΩΣΕ Ο… ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Ο φόβος πηγή κάθε κακού, κάθε λάθους. Το κακό δεν υφίσταται. Ο φόβος, ναι.

Ο βασιλιάς, μαρμαρωμένος από το φόβο του, άλλοτε στο ψηλό θρονί κι άλλοτε ταξιδεύοντας μεταξύ Δύσης και Μοριά, ζητιάνευε απ’ τα ξαδέρφια, από τον Πάπα κι από τους βασιλιάδες – Σταυροφόρους, βοήθεια να σώσει την Αυτοκρατορία. Έσπαγε το κεφάλι του, τσάκιζε τη μέση του, υποχωρούσε στις κυριαρχικές απαιτήσεις έξωθεν, αποφεύγοντας να κυβερνήσει. Αποφεύγοντας να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Στο μεταξύ, ο Πολιορκητής ετοίμαζε στράτευμα, δημιουργούσε πανίσχυρες πολιορκητικές μηχανές, ιχνηλατούσε και χαρτογραφούσε με σοφή στρατηγική.

Η κερκόπορτα ήταν μια, όχι και τόσο σημαντική, από τις πολλές παραμέτρους. Ξέφραγο αμπέλι ήταν ολόκληρη η Αυτοκρατορία! Η γενναιότητα και οι πολεμικές αρετές ενός Ιωάννη Ιουστινιάνη Γενουάτη δεν έφεραν ούτε την άνοιξη, μήτε τη σωτηρία. Σπαταλήθηκαν και θυσιάστηκαν, ο ακέραιος Ιωάννης κι οι ανδρείοι του, σε βωμό βυζαντινού σκότους μιας ξεχαρβαλωμένης Αυτοκρατορίας.

Δε σώζεται καμιά πατρίδα, μικρή ή μεγάλη, από τους γείτονες και τους φίλους!

Δεν διοικείται, ούτε το μαγαζάκι της γειτονιάς, από φοβισμένους, υποχωρητικούς σφουγκοκωλάριους!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Αυτό το καθεβραδινό ραντεβού, βρέξει-χιονίσει, στην Πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη, που έχει από πάνω της τη Βουλή των Ελλήνων κι από κάτω της την Πλατεία Συντάγματος και το Μετρό, το οποίο έχει από κάτω του την Αρχαία Πόλη των Αθηνών, ξεκίνησε με ξεκάθαρη πρόθεση, από «διαδικτυακούς φίλους» οι οποίοι αρχίζουμε να συγχρωτιζόμαστε, να συνεννοούμαστε, να συνεργαζόμαστε και να συνηθιζόμαστε.

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, Η ΑΝΑΠΗΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σήμερα το πρωί, καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες που τράβηξα χθες στο Σύνταγμα, ξεδιαλέγοντας, ανάμεσα σε τόσο σημαντικά στιγμιότυπα από τη χθεσινή ειρηνική και –  ελπίζω αμετάκλητη – διαδήλωση της λαϊκής αγανάκτησής μας, μού ήρθαν στο μυαλό κάποιες διαπιστώσεις της Shirley MacLaine, η οποία γηράσκει διδασκομένη και διδάσκουσα.

«Έχω αποφασίσει να πιστεύω όλα όσα ακούω. Γιατί όχι; Τα πάντα είναι απίστευτα έτσι κι αλλιώς. Εννοώ πως, σχεδόν τα πάντα στις μέρες μας, έρχονται σε αντίθεση με όλα εκείνα με τα οποία γαλουχήθηκα. Ανατρέπουν ολόκληρο το σύστημα των αρχών με τις οποίες ανατράφηκα. Καταργούν όλα όσα διαπαιδαγωγήθηκα να αναγνωρίζω και να πιστεύω σαν την έκφραση της υγιούς αλήθειας.»

ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ ‘ΔΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ, ΡΑΓΙΑΔΕΣ, ΡΑΓΙΑΔΕΣ

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Δευτέρα, 23  του μυρωδάτου Μάη του μεταβατικού και ολισθηρού έτους 2011, που μετετράπη «μαγικά» σε Ναδίρ Εντίμων Πολιτών. Ξύπνησα με ζαλάδα και υπόταση, σήμερα το πρωί, διότι είχα κοιμηθεί αγχωμένη. Ο ύπνος μου και τα όνειρά μου διακόπτονται τα βράδια, όχι από τους Μαδριλένους, τους οποίους ζηλεύω, αλλά από τους μανδαρίνους που, προς ώρας, αδυνατώ να απολύσω και να θέσω σε διαχεσιμότητα. (σημ. δεν είναι πληκτρολογικό λάθος, το ουσιαστικό). Αλληλοσυμβουλεύονται στρογγυλοκαθισμένοι γύρω από ένα μακρινάρι, προς το οβάλ, τραπέζι, διαβουλεύονται με βαρβάρους, ομιλώντες την βαρβαρικήν καλύτερα από την Ελληνικήν και επιβουλεύονται το βιός μου, την ευημερία μου και την ψυχική και σωματική μου υγεία, καθώς επίσης και το μέλλον των απογόνων μου, με ιλιγγιωδώς αυξανόμενο μένος.   

Οι Τριακόσιοι, που δεν είναι του Λεωνίδα, κι άλλοι τόσοι κι άλλοι τόσοι και μερικοί ακόμα, άρρηκτα, όπως φαίνεται, συνδεδεμένοι μεταξύ τους – κάτι σαν αδελφοποιτοί ή ομερτάδες – πάνε κι έρχονται, δικοίς μου εξόδοις, φέρνοντάς μου ολοένα και χειρότερα μαντάτα από ξένους ανθρώπους που αποφασίζουν για μένα χωρίς την εξουσιοδότησή μου και εμένα με πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Επαναλαμβάνω, με θλίψη και αγωνία, εκείνο που σού έλεγα πριν κάτι μήνες. «Τσιφλίκι τους την έχουν κάνει την πατρίδα μου οι υπάλληλοί μου, οι υπάλληλοι των υπαλλήλων μου, οι συγγενείς τους - εξ' αγχιστείας και εξ' αίματος - και οι κάθε είδους εμπλεκόμενοι στον ιστό αυτής της μαύρης-χήρας αράχνης, η οποία έχει εγκλωβίσει στον τεράστιο ιστό της και την πίτα που ζύμωνα με τα χεράκια μου και έψηνα τόσους αιώνες και το μαχαίρι που κράταγα στο χέρι μου για να μοιράζω τα άφθονα κομμάτια της και να χορταίνουμε όλοι.»

Ντρέπομαι που άρχισα να συνηθίζω στην τεχνητή και τεχνιέντως πεταμένη στα μούτρα μου ανέχεια. Σαν  σκύλος του Παβλόφ που του έχουν βάλει νέφτι, τρέχω δεξιά κι αριστερά, πάνω – κάτω, μέσα – έξω, για να τα φέρω βόλτα,

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Νο.3

Γιατί, ειδικά τώρα, ενώ το χωριό καίγεται, το Κράτος απογράφεται? Γιατί πρέπει, ανάμεσα στις θυσίες και τα χρέη τα οποία το Κράτος έχει φορτώσει στους ώμους των συνεπών Ελλήνων Πολιτών, εξ’ αιτίας της ασυνέπειας, της αναποτελεσματικότητας και της, εδώ και μερικές δεκαετίες, αμφιβόλου εντιμότητας διακυβέρνησης, να φορτώνει άλλο ένα έξοδο € 85.000.000 τουλάχιστον? Δουλειά δεν είχε ο κυβερνών, απέγραφε τα παιδιά του…

Γιατί το Κέντρο, ιστορικό και ανιστόρητο, της Αθήνας έχει καταντήσει εκτροφείο εγκληματιών κάθε είδους και κάθε βαθμού?  Γιατί το Κέντρο της Αθήνας μυρίζει αίμα αθώο? Γιατί η Χώρα μου, η ηλιόλουστη, έχει μετατραπεί σε Ρωμαϊκή  Αρένα θεαμάτων, άνευ άρτου, προς τέρψιν ψυχασθενών?  Γιατί κόπτομαι για το Βωμό που… πάτησε το τραίνο,  ενώ μ’ έχουν ανεβάσει στο θυσιαστήριο του μεγάλου βωμού, ως Ιφιγένεια χωρίς κριάρι? Γιατί η Αθηνά δε στέλνει το κριάρι, να τελειώνουμε με τη θυσία και το σύννεφο να με πάρει να φύγουμε, να ησυχάσω? Συν Αθηνά και χείρα κίνει! Να το θυμάμαι αυτό…

ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ – ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΥΠΟΠΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ

Αυτό το παιγνίδι διασυρμού χωρών από διάφορα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, έχει αρχίσει να αποπνέει μια επικίνδυνη για την κοινωνική υγεία μπόχα. Διαχέεται, στην ατμόσφαιρα ένα δηλητηριώδες κοκτέιλ αδιευκρίνιστης σύνθεσης, το οποίο, μαζί με μια πληθώρα οικονομο-πολιτικο-τεχνολογικών ρύπων, μολύνει το ζωτικό οξυγόνο, επιβαρύνοντας, άγνωστο πόσο, τους πνεύμονες της αποπροσανατολισμένης Ανθρωπότητας.

Το ρήμα «προσανατολίζομαι» δηλώνει πως η σωστή πορεία βρίσκεται και επαληθεύεται σε σχέση με την πηγή του φωτός, την ανατολή του ηλίου. Οι κοινωνίες μας δύουν, έχοντας απομαγνητίσει τις πυξίδες μας προς τη δύση που προαναγγέλλει το σκοτάδι της νύχτας. Αν στρέψουμε το βλέμμα στη σωστή κατεύθυνση, όλα όσα μας ταλανίζουν θα φανούν στο φως, δείχνοντάς μας την αληθινή εικόνα τους, το μέγεθός τους, την ορθή διατύπωσή τους.

ΠΟΛΛΑ ΕΧΩ ΜΑΖΕΜΕΝΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Πολλά έχω μαζεμένα, εδώ και μέρες, που δεν χωράνε στη μια σελίδα που γράφει Τετάρτη 4 Μαΐου 2011, οπότε θα χρησιμοποιήσω και την αυριανή!

Σήμερα κηδεύτηκε ο καλός ο άνθρωπος, στην Αγία Μαρίνα στο Θησείο. Πλήθος  επώνυμου και ανώνυμου κόσμου συνέρρευσε στην εκκλησία, για να κατευοδώσει τον Θανάση Βέγγο. Την νεκρώσιμο ακολουθία έψαλε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Σήμερα, με την υγεία του σταθερά επιδεινούμενη και τη δαμόκλειο σπάθη της θανατικής του καταδίκης κρεμάμενη,  γιορτάζει τα 83^α  γενέθλιά του ο έκπτωτος Πρόεδρος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο του Σαρμ Ελ Σέιχ, ενώ οι δυο γιοί του τού στέλνουν τις ευχές τους από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τόρα στο Κάιρο, όπου κρατούνται.

Ναι, πέθανε κι ο  Απόστολος Σάντας, το περασμένο Σάββατο, αλλά η είδηση πέρασε στα ψιλά. Η κηδεία του ανθρώπου, του ήρωα, ο οποίος μαζί με το Μανώλη Γλέζο, κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, θα γίνει αύριο. Θα προσπαθήσω να θυμάμαι τ’ όνομά του, από ‘δώ και πέρα και να διηγούμαι τη γενναιότητα των δύο παλικαριών στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών μου, όταν θα είμαι γιαγιά.

«Οι άνθρωποι του Κινηματογράφου έχουν τη δυνατότητα να σώσουν τον Πλανήτη! Δεν κατανοώ γιατί επιτρέπουμε σε αποτυχημένους πολιτικούς να αναλαμβάνουν αυτόν το ρόλο»,

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΘΟΥΒΟΥ

Ήταν καλός άνθρωπος ο Θανάσης Βέγγος. Καθαρός. Τίμιος εργάτης της Τέχνης του. Η Τέχνη του τον είχε επιλέξει κι εκείνος ανταποκρίθηκε, από το πρώτο κάλεσμα.

Τον γνώρισα όταν ήμουν πιτσιρίκι. Αγνός άνθρωπος, σεμνός. Συγκινητικός περισσότερο, παρά αστείος. Δεν έλεγε καλαμπούρια ο κύριος Θανάσης, αλλά είχε ένα τρυφερό χεράκι με το οποίο μού χάιδευε διακριτικά τα μακριά μαλάκια. Εκείνος, είχε μερικές τρίχες στην φαντασμαγορική φαλάκρα του. Όταν λουζόταν, αυτές οι μοναχικές τριχούλες, ξέφευγαν προς τα πάνω, δηλώνοντας γενναία την παρουσία τους! Εμείς, κρυφογελάγαμε, με τη μαμά μου και τον πειράζαμε.

Ούτε κοσμικός ήταν ο Θου Βου. Όταν ήταν απαραίτητο να κάνει δημόσια εμφάνιση, συνοδευόταν πάντα από την καλή του γυναίκα και τα παιδιά του. Πάντα «οικογενειακώς» σε όλα. Οικογενειακός φίλος όλης της Ελλάδας, ήταν ο μοναδικός αυτός άνθρωπος και σαν τέτοιο τον αποχαιρετούμε, αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων.

Αναπαύτηκε, σήμερα, ο άνθρωπος που έτρεχε μια ολόκληρη ζωή «σαν Βέγγος». Ένα γλυκό δάκρυ, μαζί μ’ ένα σκίρτισμα του ανεξίτηλου αποτυπώματός του στις καρδιές μας, ας τον συνοδέψουν διακριτικά, απαλά, σεμνά.

Ο ηλικιωμένος κύριος με την παιδική ταυτότητα, συννεφάκι-συννεφάκι, ανεβαίνει προς το αγκάλιασμα με την αγγελική ψυχή που τον φώτισε και τον οδηγεί στο μεγάλο ταξίδι.

Ο Θεός μαζί του.

Π.Κ.Β.

03/05/2011

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη