ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ, ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ!

Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου! Δε λέω, ωραίο φουστανάκι, αλλά στενό, βρε παιδί μου! Πολύ στενό μού πέφτει. Τσουρούτικο, που έλεγε κι η γιαγιά μου. Θα μού πεις, εσένα σ’ αρέσουν τα στενά. Όχι, Γιωργάκη μου, δεν σ’ αρέσουν τα στενά! Σε παρατηρώ, χρόνια τώρα. Ξέρω εγώ. Τα κολλητά σ’ αρέσουν. Άλλο το κολλητό, η λύκρα του ποδηλάτη – που γίνεται ένα με το γραμμωμένο του κορμί – άλλο το ολόσωμο μαγιουδάκι του μαραθωνοδρόμου κι άλλο το τόσο δα φουστανάκι, το χασεδένιο, που επιμένεις να μού φορέσεις. Ούτε καν από τσιτάκι δεν μού το’ραψες. Πολύ αραιή η ύφανση, Georgie-Porgy μου, σαν γάζα για πληγές, σαν επίδεσμος. Σάβανο στενό, κακοραμμένο και προκάτ. Πρέπει να αποστεωθώ για να το φορέσω, άσε που είναι και διαφανές και ντρέπομαι!

Και το παπούτσι ωραίο είναι, αλλά είναι μέγεθος προνηπίου και στενό και δυσκολοφόρετο, σαν να πρόκειται να με κάνεις γκέισα παλαιάς κοπής. Επίσης είναι μονό. Ένα παπούτσι – ούτε δεξί, ούτε αριστερό – που φοριέται (αν καταφέρω να σφηνώσω το ποδαράκι μου μέσα) είτε ως δεξί , ή ως αριστερό, ανάλογα. Το να βάλω αμφότερα τα πόδια μου στο ένα παπούτσι που μού προτείνεις είναι αδιανόητο, γιατί – το είπαμε ήδη – ούτε το ένα που πατουσάκι δεν χωράει μέσα. Άχρηστο, Γιώργο μου, άχρηστο. Πεταμένα λεφτά!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ (Απόσπασμα από "ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ")

"...Ένιωσε την κούραση, μόλις έκλεισε την πόρτα του δωματίου της. Ούτε τη βραδινή της τουαλέτα δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Μπήκε στον πειρασμό να πέσει κατευθείαν στο κρεβάτι… Όχι,… πρέπει να βγω στο μπαλκόνι. Αποκλείεται να πέσω να κοιμηθώ, πριν απολαύσω τη θέα από το δωμάτιό μου. Εξάλλου, πρέπει να καληνυχτίσω την Πανσέληνο.

Τη χάρηκα σ’ όλη τη διαδρομή. Μάλλον, στη μισή διαδρομή. Στην άλλη μισή, μου κρυβόταν μ’ αυτήν τη φωτεινά μαρτυριάρικη απουσία της... Τα Άγραφα, με ελάχιστο χιόνι να διακρίνεται ακόμα στις κορφές τους. Τα δέντρα, ντυμένα τη βραδινή τους φορεσιά, που καταπίνει το πράσινο, μα δεν το καταργεί. Από κάτω, η Λίμνη προσπαθεί να κοιμηθεί, μα τα βατράχια, σε αόρατες παρέες εδώ κι εκεί, την ξεκουφαίνουν. Σαν ερωτικός σύντροφος, που μετά την ηδονική κορύφωση σε αγκαλιάζει, κι ώσπου να κουρνιάσεις εσύ, αρχίζει το... ροχαλητό. Δεν θυμώνεις, γιατί είναι τόσο χαριτωμένος. Ευάλωτα χαριτωμένος. Έτσι κι η Λίμνη, ευχαριστημένη από τη μέρα της, χαμογελά στα βατραχάκια της κάνοντας πως κοιμάται, για να την πάρει ο ύπνος.

ΟΡΙΑ

 Όρια. Οφείλουμε να θέτουμε τα όριά μας, οι άνθρωποι, με την απλή μέθοδο του «Μέτρον Άριστον». Ξεφεύγουμε. Ξεστρατίζουμε στα σκοτεινά μονοπάτια της ανοησίας κι όλο σκοντάφτουμε πάνω σε περιττώματα, τα οποία φαντάζουν σαν ανυπέρβλητα εμπόδια. 

Μπόχα, δυσωδία, αποπροσανατολισμός. Πώς να προς-ανατολιστείς όταν κυκλοφορείς σ’ ανήλιαγα στενοσόκακα? Μα είναι απλό! Αλλάζεις πορεία. Επιλέγεις τον φωτεινό και ανοιχτό δρόμο. Μπορεί να είναι λεωφόρος, μπορεί και ανηφορικό μονοπάτι. Το ουσιώδες είναι να βλέπεις τον ήλιο και να ακολουθείς το φως.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙΩΝ

Ένας-ένας και μια-μια, ξυπνάνε οι 300 και οι περί αυτούς. No time for χουζούρι, σήμερα! Το ξυπνητήρι ξεκουρδίστηκε να βαράει στο κομοδίνο, τόσες ώρες, τόσες μέρες, τόσα λάθη... Οι ωραίοι βολευόμενοι, οι ωραίες βολεύτριες, πετάγονται, με την τσίμπλα στο μάτι, αλαφιασμένοι από το κρεβάτι, τρέχουν στο laptop και συμπληρώνουν το ξεχασμένο, έκπτωτο ύψιλον, καταργημένο, τόσον καιρό και τόσα αίσχη, από τη θέση του στην πρώτη συλλαβή ενός αξιώματος υπό αμφισβήτηση…

Τρέχουν, έξω από το «σπίτι», να προλάβουν! Τι?

Πετάγονται έξω από το «κτίριο», να γλυτώσουν από το σεισμό! Πώς?

Το κτίσμα είναι ετοιμόρροπο. Τα θεμέλια της αυθαίρετης πολυκατοικίας, που συστήνεται για ουρανοξύστης, είναι σαθρά, πρόχειρα. Κατάλληλα μόνο για ανέγερση παραπήγματος. Η αποδόμηση δεν χρήζει βαριοπούλας. Λαμβάνει χώρα με τη μέθοδο της αυτοκαταστροφής.

Βουλωσέ το, επί τέλους! Και Hit the road, Jack!

Άει στα κομμάτια κι ακόμα παραπέρα! Νισάφι με το υβρεολογικό ξερατό από καθέδρας! Ποιος σου την έδωσε, την έδρα να κάθεσαι, να καταβροχθίζεις αμάσητα τα γατοκέφαλα και να κουνάς το δάχτυλο λασπολογώντας τους εργοδότες σου? Ποιος σού παραχώρησε την έδρα και για ποιο λόγο? Θυμάσαι ότι δεν είναι δικιά σου η καρέκλα, αλλά σού έχει παραχωρηθεί προσωρινά, άξεστε και ξεδιάντροπε άνθρωπε? Θυμάσαι ότι η έδρα δεν είναι προέκταση του ανοικονόμητου πισινού σου, αλλά αξίωμα το οποίο οφείλεις συνεχώς και αδιαλείπτως να τιμάς, εργαζόμενος για το κοινωνικό σύνολο?

Εξουσία, εξυπνάκια μου, δηλαδή εκ της ουσίας. Ε? Εκ της ουσίας. Δεν είναι δικιά σου η εξουσία που σού έχει διατεθεί. Δεν είναι οικόπεδο, ούτε μίζα, ούτε τραπεζικός λογαριασμός, κρυφός ή φανερός. Προέρχεται από ένα κουτί με μια σχισμή στη μέση, το οποίο δεν είναι δικό σου! Είναι δικό μας, ολονών και το γεμίζουμε με χαρτάκια που γράφουν ονοματάκια, τα οποία σημειώνουμε με σταυρουδάκια, κατά βούλησιν και κατά την κρίση μας, οι «όλοι».

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ!

Κάθε μέρα! Κάθε βράδυ!

Χτες, Κυριακή, ζέστη –  να σκάει ο τζίτζικας – , λιακάδα προκλητική για παραλία και μπανάκι, … όμως, όλοι – μικροί-μεγάλοι – εκεί, στην πλατεία! Στις πλατείες! Οικογενειακά, με το ένα μωρό στο καρότσι και το «μεγάλο» παιδάκι από το χεράκι, ή στους ώμους του μπαμπά, του θείου, του νονού! Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, έδωσαν το λαμπρό παρόν τους, όπως κάθε μέρα, με τα κυριακάτικα, τα καλά τους, λόγω ημέρας. Με φρεσκαρισμένο το συγκινητικά όμορφο λουλακί μαλάκι! 

Αχ! Ξαναγινόμαστε γείτονες και συμπατριώτες! Μιλάμε με τους αγνώστους, που έχουν γίνει δικοί μας άνθρωποι. Ανταλλάσσουμε απόψεις και εξυπηρετήσεις! Ένα τεράστιο ΕΜΕΙΣ έχει εμποτίσει την ατμόσφαιρα σε κάθε πλατεία της χώρας, ανακατεμένο με το οξυγόνο που αναπνέουμε.