ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ/ ETERNITY AND A DAY

-    Τι είναι το αύριο;
-    Μια αιωνιότητα και μια μέρα.

Πολλά έχουν γραφτεί για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, σε πολλές γλώσσες, σ’ όλα τα μέρη της Γης όπου έχουν παιχτεί οι ταινίες του. Το κοινό κι η διεθνής κινηματογραφική κοινότητα υποδέχθηκε τη ματιά του, τον δικό του τρόπο έκφρασης πάνω στην ασημένια οθόνη και τον καταξίωσε. Έφυγε άτυχα, αλλά ευτυχής, κάνοντας αυτό που αγαπούσε. Έφυγε, για το υπέροχο ταξίδι στο Φως, δημιουργώντας την τελευταία του ταινία.
 
-    What is tomorrow?
-    Eternity and a day.

Thousands of pages have been written on Theodoros Aggelopoulos, in all the languages of the places where his films have been released. The audiences, as well as the international cinematographic community, welcomed and appreciated his unique cinematic point of view, his own artistic expression on the silver screen. He passed away unluckily and accidentally, doing what he loved most. He was creating his last film, as he was leaving this world for the wonderful journey into the Light.

 Π.Κ.Β. 25/01/2012

©Πέγκυ Βάβαλη_25-01-2012

Από την πλεονεξία στην αλληλεγγύη

O Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζας είναι ιερέας που σέβομαι, εκτιμώ και αγαπώ. Φιλοξενώ την κυριακάτικη ομιλία του, η οποία είναι πηγή έμπνευσης και οδηγία πλεύσης μέσα στην τρικυμία του σήμερα. Μια ανάσα καθαρού αέρα. Μια ακτίνα φωτός. Διαβάστε το.

ΠΚΒ

Από την πλεονεξία στην αλληλεγγύη, με αφορμή το παράδειγμα του Ζακχαίου
 

(Ομιλία που εκφωνήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ι. Ν. Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων
την Κυριακή του Ζακχαίου 22-1-2012)

Αγαπητοί Πατέρες και Αδελφοί,
 

Με χαρά βρίσκομαι και πάλι ανάμεσά σας, έπειτα από την ευγενική πρόταση των ιερέων του Ναού, προκειμένου να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις, οι οποίες πηγάζουν από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή αλλά και την σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η επιλογή μάλιστα του θέματος που θα διαπραγματευτούμε, κυρίως στη συζήτηση που θα ακολουθήσει, δεν οφείλεται μόνο στο επίκαιρο της διήγησης του Ευαγγελίου, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι διανύουμε μία περίοδο κατά την οποία η πλεονεξία των ισχυρών της γης δημιουργεί ποικίλους προβληματισμούς για την πορεία του κόσμου αλλά και της ζωής του καθενός.

Το κύριο ερώτημα που τίθεται σήμερα στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι με ποιόν τρόπο μπορεί να αντιστραφεί η κρίση την οποία βιώνουμε, για την οποία μάλιστα όλοι σχεδόν παραδέχονται ότι δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά μια κρίση αρχών και αξιών.

Αφανισμός

Νεόπτωχοι και νεοάστεγοι. Οι δεύτεροι ενδέχεται να εκλείψουν σύντομα, καθώς άπειροι να ζουν στους δρόμους, κινδυνεύουν πολλαπλά από το κρύο, την πείνα, την αρρώστια, την εγκληματικότητα, για να μην αναφερθώ στα ψυχικές ασθένειες της νεοαπαξίωσης και της νεοελεημοσύνης, με τις οποίες καλούνται να συμφιλιωθούν, αποδεχόμενοι τις όποιες, διακριτικές ή αδιάκριτες, εκφράσεις τους. Αμάθητοι στις σωματικές, κοινωνικές και ψυχικές κακουχίες. Όσο κι αν τους αγκαλιάζουμε αλληλέγγυα και με σεβασμό, όσοι ακόμα έχουμε τη δυνατότητα, δύσκολα θα τους βοηθήσουμε, αν όλοι μαζί, στεγαζόμενοι και άστεγοι, δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας με υπευθυνότητα και με κοινωνική συνείδηση. Θα αυξάνονται οι άστεγοι, όσο μας κυβερνούν η Ανομία, η Αδικία, η Φιλαργυρία, η Κοινωνική Αναλγησία, η Πλεονεξία και ο Παραλογισμός. Κατά κύματα, ή φουρνιές, θα βγαίνουν στους δρόμους, όπου και θα τελειώνουν πολλοί. Έτσι, τα έξοδα για τα δημοτικά και τα εκκλησιαστικά συσσίτια, θα είναι σταθερά και, σε λίγους μήνες, θα βαίνουν μειούμενα, προς ανακούφιση των ποικίλλων Αρχών. Επίσης, θα βαίνουν μειούμενα και τα κρατικά έσοδα, καθώς η ραχοκοκαλιά του συστήματος, οι «συνήθεις φορολογούμενοι» θα λιγοστεύουν, είτε αποχωρούντες από τα εγκόσμια, ή αποχωρούντες από τους φορολογικούς καταλόγους, ως μη έχοντες και μη κατέχοντες, πλέον.

Ποιοι είναι οι έχοντες και κατέχοντες, κατά το Κράτος και τα ΜΜΕ; Μα, εκείνοι που έχουν σπίτι σε «καλή» ή «ακριβή» περιοχή, αυτοκίνητο με κινητήρα πάνω από 1.600 κυβικά εκατοστά, εξοχική κατοικία και ιδιόκτητη επαγγελματική στέγη. Οι πρώην ευκατάστατοι μεσοαστοί, δηλαδή μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες αυτοαπασχολούμενοι και καλά αμειβόμενοι υπάλληλοι του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Αυτή την κοινωνική τάξη, οι παππούδες μας την αποκαλούσαν «οι νοικοκυραίοι». Αυτή η κοινωνική τάξη, συνήθως δεν διαθέτει παράκτια εταιρεία (offshore) στην οποία να ανήκουν οι κινητές και ακίνητες αξίες της. Αυτή η κοινωνική τάξη, φορολογείται, απ’ αρχής του Ελληνικού Κράτους, αδρά και συνήθως ανταποκρίνεται στις φορολογικές της υποχρεώσεις έγκαιρα και στο ακέραιο. Όχι πια! Αυτήν την κοινωνική τάξη έχουν φέρει σε εξαθλίωση τα τοπικά και διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων, με τα φορομπηχτικά μέτρα που της επιβάλλουν εκβιαστικά, βίαια και ενδεχομένως παράνομα και αντισυνταγματικά.

Το 1.000.000 των εγγεγραμμένων στις καταστάσεις του ΟΑΕΔ ανέργων περιλαμβάνει σημαντικό αριθμό νεόπτωχων νοικοκυραίων, ο οποίος αριθμός βαίνει κατακόρυφα αυξούμενος. Στα πάρκα και στα παγκάκια των Ελληνικών πόλεων έχουν εγκατασταθεί αρκετοί πρώην ευκατάστατοι συμπολίτες μας. Και αυτός ο αριθμός βαίνει αυξούμενος. Επίσης, στις δύο και κάτι κατά μέσον όρο καθημερινές αυτοκτονίες που καταγράφονται  στα επίσημα δελτία (γιατί πολλές αυτοκτονίες καταγράφονται σαν ατυχήματα, ή καρδιακές ανακοπές), μετράμε τη δραματική απόδραση από τη ζωή τέτοιων ανθρώπων, καθημερινά. Νοικοκυραίων.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Του Αγίου Αθανασίου, μεγάλη η χάρη του και μεγάλη έννοια η Αθανασία, άπιαστη. Χρόνια Πολλά στις φέρουσες  αυτό το υπέροχο όνομα, καθώς και στους φέροντες!
Σήμερα γιορτάζει και ο "ποιός Θανάσης?". Όλοι εκείνοι, δηλαδή, που: 

α) Φροντίζουν ξεφεύγουν της προσοχής μας και να δρουν για προσωπικό όφελος, αδιαφορώντας για τις ζημιές που ενδεχομένως προκαλούν σε τρίτους.

β) Αποποιούνται των ευθυνών τους, κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία, ή την εν κρυπτώ ζημιογόνα δράση.

γ) Εξαλείφουν τις παρανομίες τους με νομοθετικές ρυθμίσεις, μεταλλάσσοντάς τες σε "ποιοί Θανάσηδες?"

Να ζήσουμε, να τους θυμώμαστε όταν το "Ποιός Θανάσης?" καταφέρουμε να το μετατρέψουμε αποκαλυπτικά σε: "Νάτος ο Θανάσης!"

Π.Κ.Β. 18/01/2012
©Πέγκυ Βάβαλη_18-01-2012

Κανένας εναντίον Τσακ Νόρις

Η Στατιστική δεν μού άρεσε, από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε, προπτυχιακά. Δεν μού άρεσε απ’ όταν ήμουν πιτσιρίκα. Για να ακριβολογώ, δεν μού άρεσε ποτέ! Όταν ήμουν παιδάκι, με τρόμαζαν οι στατιστικές πιθανότητες. Άκουγα τους μεγάλους να μιλάνε, ένα βράδυ στο σαλόνι με το γιατρό, τότε που ήταν άρρωστη η θεία Καλλιόπη, να τον ρωτούν για τις «πιθανότητες» και να τους απαντάει ότι «οι στατιστικές μελέτες» της δίνουν ένα με δύο μήνες ζωής. Οι στατιστικές είχαν αποφασίσει να τη σκοτώσουν, την καλή μου θεία. Οι στατιστικές ήταν πολύ φοβιστικά πράματα. Με τρόμαξαν εκείνο το βράδυ, που κλεισμένη στο παιδικό μου δωμάτιο έκλαιγα γοερά και παρακαλούσα τον Θεούλη να σκοτώσει τις στατιστικές, πριν προλάβουν να κλέψουν τη ζωή της θείας μου, που ήταν η μαμά του μοναδικού μου ξαδέρφου. Ο Γιαννάκης έμεινε ορφανός.  

Μεγαλώνοντας και κατανοώντας τους τρόπους με τους οποίους μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αριθμοί και μετρήσεις για να ωφελήσουν μια ή περισσότερες ομάδες ανθρώπων, παραπλανώντας τους υπόλοιπους, αποφάσισα ότι η Στατιστική δεν είναι Επιστήμη και ποτέ δεν εμπιστεύτηκα τα αποτελέσματα των μετρήσεών της. Άριστα πήρα και στη Στατιστική και στην Οικονομετρία, γεγονός που ενίσχυσε την απέχθειά μου για την πρώτη και την αρνητική μου εκτίμηση για τη δεύτερη.
 

Όταν έχανα τη μητέρα μου, ο εξαιρετικός επιστήμονας και θεράπων γιατρός της, ένας από τους κορυφαίους πνευμονολόγους των Ηνωμένων Πολιτειών, μου είχε πει «Δεν θα αναφερθώ σε στατιστικές πιθανότητες, διότι οι στατιστικές μας είναι βασισμένες σε μετρήσεις προηγουμένων ετών, που φτάνουν μέχρι τη δεκαετία και δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους την εν τω μεταξύ πρόοδο της Ιατρικής και των άλλων Επιστημών.» Ακόμα και καλοπροαίρετη όταν είναι η Στατιστική, είναι αναξιόπιστη.
 

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με έμφαση σ’ αυτήν που διανύουμε, έχει εξαπλωθεί σα μολυσματική ασθένεια η δημοσκοπική χρήση των στατιστικών μετρήσεων από Κυβερνήσεις, Αγορές και γενικά από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που πνίγει τον πλανήτη. Εφημερίδες και ΜΜΕ, σ’ όλη τη Γη, πολυεθνικές επιχειρήσεις, τράπεζες, οργανισμοί, πραγματοποιούν σφυγμομετρήσεις σε καθημερινή βάση, επί παντός επιστητού. Μια γκαλοπική φρενίτιδα έχει καταλάβει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και σπαταλώντας εκατομμύρια ευρώ και δολάρια καθημερινά, σ’ έναν αγώνα επικράτησης ελάχιστων επί των πολλών.

Σσσσσσσσς… ο λαός κοιμάται…

Η χρηματοδότηση που πήραν τα πολιτικά κόμματα για το βάλτε-πλάτη-εθνοσωτήριο-έτος 2011 ανέρχεται στα € 55.000.000, ποσό αυξημένο προκλητικά έναντι του ήδη αστρονομικού ποσού των € 48.000.000 που έλαβαν τα κόμματα για το προηγούμενο πασοκικό έτος λιτότητας, το 2010, ενώ το ποσό που χρωστάνε στις τράπεζες ανέρχεται στα € 240.000.000. Τα πολιτικά κόμματα δανείζονται από τις τράπεζες με εγγύηση τα μελλοντικά τους έσοδα. Εγώ, όμως, δεν κατάφερα να πάρω ούτε ένα ευρώ από την τράπεζα με την οποία συνεργάζομαι εδώ και δεκαετίες, η οποία εγγυάται ανεπιφύλακτα την φερεγγυότητα του φυσικού μου προσώπου, καθώς και τη φερεγγυότητα του νομικού προσώπου της εταιρείας, προτείνοντας ως εγγύηση τα μελλοντικά μου έσοδα. Ούτε εσύ, συμπεραίνω και αυτό ισχύει και για τα μαύρα χρόνια των μεσοπρόθεσμης τοκογλυφικής φοροεπιδρομής, όσο και για τα προηγούμενα χρόνια της φαινομενικής ευημερίας.

Όταν, λοιπόν, οι αγανακτισμένοι φωνάζουν «ΟΥΣΤ», με προτεταμένες τις μούντζες προς το ανθρώπινο δυναμικό που απαξιώνει, με το βουλημικό κατσίκωμά του στα έδρανα, το Ελληνικό Κοινοβούλιο και μαγαρίζει με τις «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» δράσεις του, κάθε ιερό και όσιο, γιατί εξανίστανται οι αμφίβολης εντιμότητας καθωσπρεπιστές εκπρόσωποι κι εντεταλμένοι; Από πού ορμώμενος, ο/η κάθε διεφθαρμένος/η-αδιάφθορος/η τολμά να έχει άποψη και να κρίνει την έκφραση της λαϊκής οργής ως ακραία συμπεριφορά κάποιων  μπαχαλομειονοτήτων; Με ποιόν τρόπο πληγώνεται το δημοκρατικό μας πολίτευμα από την αγανακτισμένη κραυγή «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή!»; Ποιοι έχουν μετατρέψει το Ελληνικό Κοινοβούλιο σε οίκο ανοχής, κυριολεκτικά και μεταφορικά; 

Οι 300 του Λεωνίδα θυσιάστηκαν για την πατρίδα, για τις απαράβατες αρχές τους! Οι άναρχοι ψηφοθήρες της Βουλής θυσιάζουν ανενδοίαστα και αναιδείαστα το λαό και την κρατική περιουσία στο βωμό ανομολόγητης ανηθικότητας οικονομικών και άλλων βολευτικών συμφερόντων. Αίσχος! Ντροπή! Ξετσιπωσιά! 

Ωραίοι και Έλληνες

PSI, CDS, haircut και πάει λέγοντας, εις άπταιστον Ελληνικήν με αλλόκοτο αξάν. Το χωριό καιγόταν κι η «θου, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου» αφού ελούσθη, πήγε να κουρεύεται. Κόκκινο της φωτιάς από τα «Καυτά μέτωπα» που ανοίγουν καθημερινά, πουλάνε ακροαματικότητες και πρωτοσέλιδα, αλλά ενώ οι εντός του μετώπου τσουρουφλίζονται, κανένα κυβερνητικό ή εταιρικό αυτί δεν ιδρώνει. Ζαλιστήκαμε από τις κόκκινες γραμμές, που έμαθαν να τραβάνε όσοι βρίσκουν καρέκλα να παρκάρουν τα οπίσθιά τους, ενώ παράλληλα αποπροσανατολιζόμαστε από τις κοινές γραμμές που προσπαθεί ανεπιτυχώς να ακολουθήσει η τρικομματική ακυβερνησία για να ικανοποιήσει τις ορέξεις της βουλιμικής τρόικας και των αδηφάγων αγορών.

Στο κόκκινο τα οικονομικά της χώρας, της Ευρώπης και των υπολοίπων ηπείρων. Ο λαός ματώνει καθημερινά. Κόκκινο βαθύ το αίμα, που ανεβαίνει στο κεφάλι. Όλα κόκκινα. Ακόμα κι οι σηματοδότες της οδικής κυκλοφορίας κολλάνε στο κόκκινο, μετατρεπόμενοι σε κόκκινα φανάρια για να ταιριάζουν με το κακόφημο φτηνιάρικο σκηνικό. Το μόνο κόκκινο που δεν παρατηρείται πουθενά, είναι το ευγενές κόκκινο της ντροπής. Ξετσιπωσιά.

Δεν εντυπωσιάζομαι από τον ξεδιάντροπο, χυδαίο τρόπο με τον οποίο κυβερνάται η χώρα μου κι  η Εσπερία. Αναμενόμενο ήταν η παράλογα ανεξάντλητη ανοχή μας, να μας οδηγήσει σε τερατώδεις μεθόδους διακυβέρνησης. Όλα χτισμένα στην άμμο, η οποία είναι κινούμενη και φονική.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η εμμονή του νεοέλληνα στον ωχαδερφισμό. Τι περιμένουμε για να ανασυγκροτηθούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη, συλλογική και ατομική, της κοινής πορείας μας; Της ευημερίας μας.

Όλοι κλαίν’ τον πόνο τους κι ο μυλωνάς τ’ αυλάκι.

 

Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται μεν, κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, δε, που είναι το ανάποδο του κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, η οποία  γλάστρα έχει κάθε δίκιο να διαλαλεί: «Εγώ καλά παντρεύτηκα κι ας κλαίει όποιος με πήρε», παρά το γεγονός ότι η μάνα του τον είχε προειδοποιήσει «ο Θεός να σε φυλάει απ’ το άδικο και από κακιά γυναίκα», αλλά βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι και όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα, ήρθαν και τακιμιάσανε τα αταίριαστα νιόγαμπρα.

Οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές, σταυροκοπιώτανε η Βασίλω, ξεχνώντας, όπως κάθε πεθερά, πως ήτονε και νύφη, η οποία Βασίλω, όπου γάμος και χαρά, πρώτη και να’σου τα τσουγκρίσματα με τα σόγια! Βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του! Αν δε ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε. Όμως, συμπεθέροι και κουμπάροι, τον πρώτο χρόνο έχουν τη χάρη. Ενώ, κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, είχαν παραδεχτεί, εξ’ αρχής, πως  ζαβός ζαβή παντρεύτηκε, ζαβά παιδιά θα κάνουν και επαληθεύτηκαν, οι γκαντέμηδες! Διότι είναι γνωστό τοις πάσι πως με στραβό σαν κοιμηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις. Σκόρπισαν σαν του λαγού τα παιδιά, το συγγενολόι, σαν αντίκρισαν τους καρπούς αυτού του καταραμένου γάμου. Από κακή κολοκυθιά, ούτε κολοκυθόσπορο, μουρμούραγαν στο μαιευτήριο.

Ενώ ο κόσμος το είχε τούμπανο, το ζεύγος είχε κρυφό καμάρι, όχι για την τερατογέννηση, αλλά γιατί, είχαν καταφέρει άλλος να γαμεί κι άλλος να πλερώνει, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο του: άλλος σπέρνει και τρυγάει, κι άλλος πίνει και μεθάει, καθώς ο γαμπρός ήτο και χαραμοφάης, του τύπου άλλοι σπέρνουν και θερίζουν κι άλλοι τρών’ και μαγαρίζουν, δηλαδή, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις, έλεγε ο πατέρας του.