ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΙΖΕΡΙΑ! ΓΚΩΣΑΜΕ!

Μιζέρια και φαγωμάρα, παρελκόμενα του ωχαδερφισμού.

Η νέα Ελληνική Κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας, από την εξουσία που της έδωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, επιβεβαιώνει, από την πρώτη μέρα, όπως υποχρεούται, στους πολίτες ότι προτίθεται να τηρήσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Δεν αντιλαμβάνομαι την καταστροφολογική ανησυχία των «απέναντι». Θεωρώ ότι, με την κομματική και καθόλου πολιτική μπουρδολογία των πρόσφατων δεκαετιών, πολλοί από εμάς λησμόνησαν το αυτονόητο της υποχρέωσης τήρησης των προεκλογικών προγραμμάτων από τα πολιτικά κόμματα. Ξεχάσαμε τη λέξη «συνέπεια», καθώς και πολλές λέξεις με πρώτο συνθετικό τον σύνδεσμο «συν», όπως «συνεργασία», «συναδέλφωση», «συνομιλία». Θεωρούμε το αυτονόητο, από περίεργο και ύποπτο, έως πρωτοφανές.

Μια επανεκπαίδευση την χρειαζόμαστε όλοι. Άλλο τόσο, χρειαζόμαστε έναν επαναπροσανατολισμό παράλληλα με τον επαναπροσδιορισμό των αξιών που μας διέπουν.

ΧΤΕΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ

Η ελπίδα πραγματώθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την πραγμάτωση της Αλήθειας.

Θα αντιστρέψω την υπέροχη ατάκα της Σκάρλετ και θα πω: «Χτες ήταν μια άλλη μέρα.» Θα το λέω δυνατά, ώστε να σκεπάζει η φωνή μου την ηχορύπανση από τα χτεσινά λιγδιασμένα μαχαιροπήρουνα λεκιασμένων λακέδων. Θα το επαναλαμβάνω συνεχώς για είμαι συνεχώς επικεντρωμένη στον στόχο της ευημερίας του συνόλου.

Η Αλήθεια, ως μη λήθη, δεν ακυρώνει το χθες. Εντυπωμένο είναι και εγγεγραμμένα τα αποτελέσματά του, οι επιπτώσεις των οποίων στο σήμερα οφείλουν να ταξινομηθούν, να ιεραρχηθούν και με δίκαιη και αποτελεσματική διαχείριση, να λάβει χώρα η κάθαρση, η θεραπεία και η εξυγίανση.

Μεγάλη ανηφόρα, απότομη συχνά, ο δρόμος της Αλήθειας. Φωτεινή ανηφόρα, όμως, καθώς λαμποκοπά και οδηγεί η φλόγα της Αλήθειας, η άσβεστη, η οποία ακυρώνει την πιθανότητα λάθους με το υπέροχο στερητικό της άλφα. Α-λάθεια, στη δωρική διάλεκτο, είναι το συνώνυμο της ιονικής Α-λήθειας. Το Φως της οδηγεί εκείνους που το επιδιώκουν, εκείνους που το αντέχουν και καίει όσους επιδιώκουν το σκοτάδι.

Χτες ήταν μια άλλη μέρα.

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.

Ξημερώνει;

Ναι.

Από εμάς εξαρτάται τόσο το εξ-ημέρωμα, όσο και η κατανόηση της αντωνυμίας "εμείς".

ΟΝΕΙΡΟ ΖΩ!

Ούτε εγώ θα πάρω, μανδάμ! Η ακροφιλελέ μανούλα, δεν παίρνει ρίσκο, λέει, για να διασφαλίσει το μέλλον του παιδιού της. Αφού, είναι προφανέστατο, από το σποτάκι, ότι το μέλλον του παιδιού της είναι σκοτεινό, διότι σκοτεινά είναι κάτω από τη φούστα της μαμάς! Κάνει πως νοιάζεται για το μέλλον του παιδιού της, το οποίο ευνουχίζει κανονικά. (Ναι, είναι αγόρι, διότι στα προεκλογικά σποτάκια έχουν μόνο παιδιά και καθόλου κορίτσια!). Το πρότυπο Ελληνίδας μάνας, κατά το σποτάκι, είναι η κυριούλα που του γράφει τις εργασίες και τις εκθέσεις, για το σχολείο, που του ετοιμάζει τις χειροτεχνίες και τις ξεπατικωσούρες και που, φυσικά, του ετοιμάζει τη σάκα!

Μα, σα δεν ντρεπόμαστε, να περνάμε το πρότυπο της μανούλας που δεν αφήνει στο παιδί της περιθώρια ν’ αναπτύξει μια υπεύθυνη προσωπικότητα, σαν τη μέση συνετή Ελληνίδα! Η νόστιμη κυριούλα, που δεν ρισκάρει να επιτρέψει στο παιδί της να έχει την ευθύνη της προετοιμασίας του για το σχολείο, μας νουθετεί και θέλει να μας πείσει ότι νοιάζεται για το μέλλον του μαμάκια της! Τι μέλλον προοιωνίζεται, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, για τα δύστυχα αγοράκια τέτοιων καταδυναστευτικών μαμάδων;

Κι εμείς είμαστε φιλόξενοι άνθρωποι και γεμάτοι απορίες και αμφισβητήσεις για τα τεκταινόμενα, αλλά δεν μας χτύπησε το κουδούνι ο κύριος Αντώνης για μας ενημερώσει ότι παλεύει να μας πείσει πως, αυτή τη φορά, λέει την αλήθεια. Πού ξέρεις, μπορεί να περάσει κι από ‘δώ…

Όνειρο ζω! Δεν μπορεί να είναι αληθινά αυτά που βλέπω σε τηλεοράσεις και διαδίκτυο! Δεν γίνεται αυτά τα προεκλογικά μηνύματα να απευθύνονται σε ενήλικα άτομα!

ΔΕΛΕΜΕΤΗΝΑΛΗΘΕΙΑ ΝΤΟΤ ΤΖΙ ΑΡ

Βουζ ετ σαχλοί!

Βλέπω τον μπαμπά του μικρού Νικόλα, πενήντα χρόνων άνθρωπος και δεν ξέρει να βγάλει μια φωτοτυπία στο άδειο, από εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό, γραφείο που εργάζεται. Ένα φωτοτυπικό μηχάνημα έχει ξεμείνει κι ένα τηλέφωνο, που χτυπά μόνο του. Ο τεμπελχανάς υπάλληλος, αντί να κάνει τη δουλειά του, κωλυσιεργεί με τις φωτοτυπίες και μας πεντοζαλίζει με τους ηλίθιους συλλογισμούς του. Πιθανολογώ ότι έχει προκαλέσει ζημιά στο μηχάνημα, έτσι αφηρημένα που το χειρίζεται. Προς στιγμήν, μου δόθηκε η εντύπωση ότι θα έβγαζε φωτοτυπία τον ποπό του. Κρίμα. Θα είχε πλάκα!

Σίγουρα είναι ο μπαμπάς του μικρού Νικόλα! Αμφότεροι ζουν στον περιορισμένο  μικρόκοσμο του τοσοδούτσικου δείκτη ευφυΐας τους, αμφότεροι είναι εκτός ηλικιακού τους τόπου και χρόνου, αμφότεροι είναι φοβικοί και αμφότεροι είναι απολύτως χασομέρηδες, ενδεχομένως και χαραμοφάηδες!

Το αστείο είναι, ότι ο αργόσχολος πενηντάρης – πατέρας του αργόσχολου δεκαοχτάρη – έχει το θράσος ν’ αναφέρεται στις Αγορές, με ύφος οικονομολογικών μεγατόνων, ενώ είναι αμφίβολο το αν γνωρίζει πώς λειτουργεί η λαϊκή αγορά της γειτονιάς του.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΙ Ο ΚΥΡ-ΑΝΤΩΝΗΣ

Ο μικρός Νικόλας είναι περίπου δεκαοχτάρης. Μαζί με μερικούς συνομηλίκους του, έχει βγει στην πλατεία και παίζει μπάλα με μερικά μικρότερα παιδιά, περίπου δωδεκάχρονα. Ο μικρός Νικόλας είναι ψηλός, αθλητικός, καλοντυμένος και καλοζωισμένος, όπως και οι υπόλοιποι έφηβοι της παρέας του. Μια χαρά παλικάρι δείχνει, μέχρι ν΄ ανοίξει το στόμα του. Ο μικρός Νικόλας, που είναι μεγάλος, μια νοητική υστέρηση την έχει, προφανώς. Αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Είναι γεγονός. Επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι και αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, τον νοιαζόμαστε τον Νικόλα και κατανοούμε την τάση του να παίζει με μικρότερα παιδιά αντί να συγχρωτίζεται με συνομήλικά του αγόρια και κορίτσια.

Ο κύριος Αντώνης, από την άλλη, στην απόγνωση που τον διακατέχει για την απώλεια της καρέκλας και των προνομίων που αυτή του παρέχει, έχει πάρει τους δρόμους της πολιτικής του μοναξιάς και ψάχνει κοινό σε άδειες πλατείες. Αυτόν δεν τον νοιαζόμαστε, διότι ούτε αυτός μας νοιάζεται, αλλά κατανοούμε την καταθλιπτική του μοναξιά. Κατανοούμε, επίσης το γεγονός ότι το στενό του περιβάλλον δεν του επιτρέπει να κυκλοφορεί μόνος και του έχει επιβάλει μια νταμ ντε κομπανί κι έναν κοινωνικό λειτουργό, στις μοναχικές του βόλτες. Έτσι, το στενό του περιβάλλον  προλαμβάνει πιθανό σίλβερ αλέρτ.

Ο μικρός Νικόλας κι η παρέα του, κλωτσάνε, με τα ολοκαίνουργα αθλητικά παπούτσια τους, ανέμελα και άσχετα μια μπάλα, η οποία σκάει, εντελώς τυχαία, στο καλογυαλισμένο σκαρπίνι του καημένου του πρωθυπουργού. Ευτυχώς! Διότι, συνήθως, όταν κάποιος διασχίζει χαλαρά μια πλατεία όπου μια παρέα παίζει με μια μπάλα, τρώει τη μπάλα στη μούρη και ζητάει τα ρέστα από τα παιδιά, κατεβάζοντας ποικιλία καντηλιών και άλλων αντικειμένων από τα ράφια τους!

Στη μικρή, τρυφερή ιστορία μας, όμως, τα πράγματα έρχονται δεξιά, τόσο για τον πρωθυπουργό όσο και για τον μικρό Νικόλα, ο οποίος, σε άλλο διαφημιστικό σποτ, θα μπορούσε να διαφημίζει ανδρικά εσώρουχα και να βγάζει ένα πολύ καλό μεροκάματο. Επίσης, αντί να χαζολογάει στις πλατείες, θα μπορούσε να ξεστραβώνεται σε κάποια βιβλιοθήκη, ή έστω, σε κάποιο φροντιστήριο για μαθητές τρίτης Λυκείου.