CUCINA POVERA... E RAPIDA, ΜΕΡΟΣ Β!

CUCINA POVERA... E RAPIDA, ΜΕΡΟΣ Β!
... Ένα φιλέτο γαλοπούλας

Χάλια μέρα για Ψάρεμα! Μουντή. Ούτως, ή άλλως για ψάρεμα δεν θα πήγαινα, διότι δεν ξέρω να ψαρεύω. Είναι και απασχόληση της υπομονής κι εγώ δεν προλαβαίνω να είμαι υπομονετική, διότι είμαι μια υπεραπασχολημένη και πολυάσχολη εργαζόμενη μητέρα. Χάλια μέρα για οτιδήποτε και η σημερινή και η χτεσινή, διότι προχτές το βράδυ τρακάρισα με ένα φορτηγό και έχω τραυματισμένο το γόνατό μου. Άγιο είχα, γιατί η σύγκρουση ήταν μετωπική! Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει. Δόξα τω Θεώ, δεν ήταν η ώρα μου να φύγω από τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μ’ αγαπάει ο Μεγαλοδύναμος και προστατεύει!... Με κουτσό πόδι, αδύνατον εστάθη να κάνω τα εβδομαδιαία μου ψώνια στο σούπερ μάρκετ, οπότε και μια σχετική οικονομία στον οικογενειακό προϋπολογισμό εκάναμε και το μυαλουδάκι μας χρησιμοποιήσαμε επί το δημιουργικότερον! Ουδέν κακόν αμιγές καλού!

«... ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗ ΧΩΡΙΖΕΤΩ»

Να πω «Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω», ψέματα θά’ ναι, εάν το δούμε στο σφαιρικό του, στο γενικό του. Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της πλήρους αποδοχής ότι έτσι είναι τα πράγματα και κουβέντα δε σηκώνω.

Γιατί, δηλαδή, η γραμματεύς του Κυρίου Διευθυντού, άνθρωπος δεν είναι; Μάνα δεν την έκανε; Ψυχή δεν έχει, το κορίτσι; Βέβαια έχει. Και οι κορμάρες έχουν ψυχή. Εν τούτοις, άνθρωπος είναι κι άνθρωπος δεν είναι, πράγμα ιδιαιτέρως βολικό, καθότι, ο κύριος Διευθυντής, που, φυσικά, είναι παντρεμένος με γυναίκα, «λουλουδάκι μου» την ανεβάζει, «μπιζουδάκι μου» την κατεβάζει, τη γραμματέα. Της ψωνίζει και κάτι φουσκωτά δαχτυλίδια, με κάτι παρδαλές κοτρόνες, να!

Άμα, αυτή η ξανθιά (βαμμένη του κερατά, με ρίζα κορακί) είναι λουλουδάκι, ή μπιζουδάκι, ή και τα δυο, τότε ο χριστιανός (το εννοώ το: χριστιανός), είναι Ο.Κ. με τις εντολές της θρησκείας και τους όρκους του μυστηρίου του γάμου. Διότι, εγώ, που έχω πάει σε 72 γάμους ορθόδοξους και δύο καθολικούς (οι πολιτικοί δε μετράνε, γιατί δεν τους αναγνωρίζει η Εκκλησία.), δεν άκουσα ποτέ μου τον παπά να λέει: «Ους ο Θεός συνέζευξεν, μπιζουδάκι μη χωριζέτω.» Ποτέ.

ΟΙ ΠΛΑΣΙΕ ΤΟΥ ΦΟΥΜΠΟΥ… αλλά, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!

* Πόσο εύκολη είναι η διαδικτυακή επικοινωνία?
Πολύ.
* Πόσο ενοχλητικοί μπορούν να γίνουν οι ανόητοι άνθρωποι?
Πάρα πολύ!

Παρατηρώ ότι, τώρα τελευταία, αρκετοί φίλοι γράφουν για τις διάφορες φυλές του Facebook, αυτής της τεράστιας διαδικτυακής κοινότητας-κοινωνίας. Δεν θυμάμαι αν ασχοληθήκαμε με τους πλασιέ του Facebook. Δεν έχει, όμως σημασία, γιατί ασχολούνται εκείνοι επίμονα μαζί μας. Θέλουμε, δεν θέλουμε, θα το δούμε το προϊόν τους! Θα μας το στείλουν σε μήνυμα, εικοσάρι thread συνήθως, από κείνα που μπουκώνουν το inbox. Θα μας το ποστάρουν στον φιλόξενο τοίχο μας. Θα μας το ξαναστείλουν και θα το ξαναποστάρουν, σε τακτά χρονικά διαστήματα. Θα μας ξαναγράψουν για να ρωτήσουν τη γνώμη μας. Ακριβώς σαν τους πλασιέ παλιότερων εποχών, σαν τους ερασιτέχνες πωλητές των προϊόντων που πωλούνται με τη μέθοδο της πυραμίδας. Σαν τους ενοχλητικούς πωλητές των καταστημάτων που βρίσκονται σε τουριστικές περιοχές – αυτούς που σε αρπάζουν, σχεδόν, από το μανίκι για να σε κάνουν πελάτη!

37η ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΟΜΗΔΗ

Το φανταζόσουν, ποτέ, Διομήδη? Όχι πες, το φανταζόσουν ότι θα έμπαινε το όνομά σου σε εγκυκλοπαίδειες, σε δρόμους, σε σχολεία? Σε αναφέρει και η Wikipedia: Diomedes Komnenos (Greek: Διομήδης Κομνηνός, 1956-1973), a Greek high school student, is believed to be the first casualty of the Athens Polytechnic uprising.

54 χρόνων κούκλος άντρας, θα ήσουν σήμερα, Διομηδάκι μου. Όχι 17χρονη φωτογραφία και μνημείο και ποιήματα και ζωγραφικό έργο του μπαμπά μου, του Τάκη... Αχ πόσο σ’ αγάπαγε ο μπαμπάς μου, Διομηδάκι μου! Θυμάσαι, δεν τού κάναμε ποτέ το χατίρι να καθήσουμε ακίνητα ούτε να μας φωτογραφίσει, πόσο μάλλον να μάς ζωγραφίσει, εσείς τα τρία κι εγώ, το μόνο μου, που κοντά σας ένιωθα σαν το τέταρτο αδερφάκι. Θύμωνε ο μπαμπάς μου και δεν μάς φωτογράφιζε... Αλήθεια, δε ρώτησα τον κύριο Γιάννη, που σε κρατά ζωντανό στην καρδιά του και στην καρδιά μας, ακούραστος, 37 χρόνια τώρα, αν έχουμε, έστω, μια φωτογραφία εμείς τα τέσσερα, μαζί... Αν υπάρχει, θα την έχει σίγουρα ο μπαμπάς σου, που κρατά το αρχείο του. Το αρχείο σου. Τον δικό μου, μην τον ρωτήσεις. Έχετε άλλες δουλειές, εσείς οι δυο εκεί πάνω... Εσείς οι τέσσερεις, αν μετρήσω και τις μαμάδες μας... Μεγάλη παρέα έχετε μαζευτεί... Μού λείπετε, Διομήδη... Ναι, καλέ μου παιδικέ μου φίλε, θα πω και για τη μαμά σου, τη σεμνή, ήσυχη κυρία Μαίρη Ζενέτου... Δώσε της ένα φιλί. Πολύ την αγαπώ την κυρία Μαίρη, που μάς έφτιαχνε τ’ απογεύματα κρέμα σοκολάτα και τη σερβίριζε ζεστή στα μπολάκια !

ΑΤΕΝΙΖΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ

To oυράνιο τόξο, συμβολίζει την ελπίδα. Ναι. Χτες βράδυ, οι πολύχρωμες ομπρέλες έγιναν ουράνιο τόξο και περπάτησαν στους δρόμους της Αθήνας, στράτα-στρατούλα, την ελπίδα. Η βροχούλα καθάριζε τη συσσωρευμένη βρομιά και τα αλλοδαπά τσαμπιά, κρεμασμένα από τα μπαλκόνια, καλωσόριζαν το Αθηναϊκό Φως.

Περπατήσαμε με τους Atenistas στους κακόφημους δρόμους των παλιών πανέμορφων Αθηναϊκών συνοικιών. Στις γειτονιές της Αθήνας γύρω από την Ακρόπολη αυτής της αρχαίας πόλης. Γύρω από την Ακρόπολη αυτού του πλανήτη.

Οι Αθηναίοι, που οι περισσότεροί μας δεν ζούμε πια στην πόλη μας, πήραμε τις ομπρέλες και τις ανοίξαμε στην Πλατεία Ομονοίας, ομονοώντας στην απόφαση να γίνει ξανά ανθρώπινη η λατρεμένη πόλη. Κεράκια. Φως. Χαρά της συνάντησης με φίλους και γνωστούς χαμένους στα προάστια της πάσχουσας από ξαφνική γιγάντωση Αττικής.

ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΤΕΡΙΟΥ, ΤΑ ΔΑΓΚΩΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

Εδώ και δυο μήνες, περίπου, παρατηρώ τα παρτέρια στο Δήμο μου, καθώς και στους όμορους Δήμους, από τους οποίους ανέμελα περνώ, εποχούμενη ή πεζή, καθημερινά.

Τα παρτέρια και τα παρκάκια που βρίσκονται στις γειτονιές απ’ όπου δεν περνούν πολλά αυτοκίνητα, εξακολουθούν να είναι αρκετά έως πολύ απεριποίητα, ή και ξερά, ως συνήθως.

Επικρατεί, επίσης, η γνωστή κατάσταση των ακλάδευτων δέντρων που κρύβουν τις πινακίδες και κυρίως τα stop και των οποίων τα κλαδιά σκίζουν μάγουλα και βγάζουν μάτια, αν είσαι λιγάκι αφηρημένος. Αυτά τα κλαδιά, δέντρων ή θάμνων, είναι οι πληρωμένοι ελεύθεροι σκοπευτές των Δημαρχιακών Συμβουλίων των πράσινων Δήμων, κάποιοι εκ των οποίων έχουν ονομασθεί Κηπουπόλεις. Τα ονομάζουν Κηπουπόλεις επειδή οι κάτοικοι έχουν πανέμορφους και φροντισμένους κήπους στα σπίτια τους, τα οποία βρίσκονται σ’ αυτά τα μέρη τα ευλογημένα από τον Θεό και τη Φύση. Τις φονικά κλαδιά τα αποκαλώ «πληρωμένους» διότι είναι χρυσοπληρωμένα από τους δημότες και από τους κατοίκους των εν λόγω Δήμων, μέσω των λογαριασμών ηλεκτροδότησης και των διαφόρων τελών, δασμών και φόρων και «ελεύθερους σκοπευτές» διότι έχω την αίσθηση ότι για κάποια, άγνωστη σε μένα, φονική αποστολή θα τους έχει ανατεθεί από τα Δημοτικά Συμβούλια, ή έστω στους Δημάρχους και στους Αντιδημάρχους Πρασίνου των εν λόγω Δήμων, για να τα συντηρούν και να τα αυξάνουν. Είναι τόσο προκλητικά προεξέχοντα και τόσο αντρειωμένα, που το βέβαιο είναι πως δεν βρίσκονται κατά λάθος, ούτε από αμέλεια στις θέσεις τους. Κάποιον σκοπό, κάποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετούν, τα οποία το αφελές μυαλό μου δεν συλλαμβάνει. Ούτε κανείς ασχολείται να συλλάβει τους υπευθύνους των τροχαίων και των πεζών ατυχημάτων που προκαλούνται σ’ αυτά τα stop-non-stop. Στην Ελλάδα η υπευθυνότητα είναι έννοια αφηρημένη, ενώ οι υπεύθυνοι είναι συχνά αόρατοι και συχνότερα ανύπαρκτοι. (Βλέπε Εθνικά Σκάνδαλα από Κοσκωτά έως Βατοπέδι.)

Επιπροσθέτως, στα παραπάνω ακλάδευτα και κακοποτισμένα χορταριασμένα πάρκα και παρτέρια, εκτός από τα ξερά λουλουδάκια και τα δολοφονικά κλαδάκια, ευρίσκονται, ατάκτως ερριγμέναι και αρκεταί σκυλοκουράδαι, ευγενής συνδρομή των ζωόφιλων κατοίκων, οι περισσότεροι των οποίων είναι μέλη των τοπικών Φιλοζωικών Συλλόγων. Εγώ έχω γλιστρήσει, πατώντας τέτοια φρέσκα κακά

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ_ απόσπασμα από ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ

(Εμπνευσμένο από τα παραμύθια που σκαρώναμε με τα παιδιά μου κι αφιερωμένο, πού αλλού;)

- Μαμούλα μου μικρή, μαμούλα μου γλυκιά… Κόλλησαν οι βεντουζίτσες.
- Παραμύθι, μαμούλα! Πού πήγε η Γαλάζια Νεράιδα;


… Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια μικρή, τόση δα, γαλάζια νεραϊδούλα. Πιο μικρή κι από το μικρό μου δαχτυλάκι. Ζούσε στο δικό της αστέρι. Μικρούλι κι αυτό, στα μάτια τα δικά μου, μα μεγάλο, κόσμος ανεξερεύνητος, για κείνην. Δεν θά ‘ταν μεγαλύτερο, τ’ αστέρι της, από το δωμάτιο αυτό. Ναι, αν ήταν το δωμάτιό μου σφαιρικό, θα ήταν ολόιδιο, σε μέγεθος, με το μικρό γαλάζιο πλανήτη. Ήταν τόσο μεγάλος, ο κόσμος της, που δεν το’ ξερε πως ήταν σα μια τεράστια μπάλα. Τον νόμιζε επίπεδο. Σαν ταψί. Είχε βουνά, δάση, ποτάμια, λίμνες και μια θάλασσα πλατιά, έναν ωκεανό, δηλαδή. Με ψάρια καλά και κακά. Με κοχύλια στις αμμουδιές και στο βυθό. Είχε και χταπόδια και καβουράκια. Όλα σε μέγεθος ανάλογο με τη μοναδική κάτοικο του πλανήτη. Όλα στα μέτρα της. Αρμονικά.

Εκτός του ότι ο… «μονοκάτοικος» πλανήτης δεν είχε πληθυσμό, (διότι θα ήταν αστείο να λέγαμε Πληθυσμός του Τοσοδούλη Γαλάζιου Πλανήτη: 1.), δεν είχε ούτε σπίτια. Οι νεράιδες, όσο μικρές κι αν είναι, δεν χωράνε σ’ ένα σπίτι. Σε κανένα σπίτι δεν χωράνε, όσο μεγάλο κι αν είναι. Έτσι, η Αζουλένια, αυτό ήταν τ’ όνομά της, άλλοτε κοιμόταν στη σκιά ενός δέντρου, με προτίμηση στη γιαπωνέζικη κερασιά, ιδίως την Άνοιξη, άλλοτε κοιμόταν στην όχθη του ποταμού, ή, κάτω από έναν βράχο στη θάλασσα κι άλλοτε δεν κοιμόταν καθόλου. Οι νεράιδες, δεν είναι σαν εμάς τους ανθρώπους, που πρέπει να κοιμόμαστε κάθε βράδυ και να ξυπνάμε κάθε πρωί. Μπορούν να μην κοιμηθούν για χρόνια ολόκληρα. Άλλες φορές, πάλι, μπορούν να πουν: «Ας ξαπλώσω, λιγάκι…» και να τις πάρει ο ύπνος, για μερικούς μήνες. Όταν ξυπνήσουν, νιώθουν σαν να πήραν ένα μεσημεριανό υπνάκο. Ο χρόνος είναι τελείως διαφορετικός γι’ αυτές. Μια νεράιδα, μπορεί να θυμώσει που την καθυστερείς ατέλειωτα, αν την κάνεις να περιμένει για τρία δευτερόλεπτα! Και μπορεί να σου ξαναεμφανιστεί του χρόνου, λέγοντάς σου: «Έρχομαι αμέσως»! Ο νεραϊδοχρόνος, είναι μια έννοια, τελείως ακατανόητη για το ανθρώπινο μυαλό.

Ο ΦΑΝΑΡΑΚΟΣ (Κατά το Ο ΛΟΥΣΤΡΑΚΟΣ)

Εδώ και δυο μήνες, άλλαξε ο φαναράκος της γειτονιάς μας. Ο καινούριος δεν καταλαβαίνει γρι Ελληνικά, ούτε Αγγλικά. Τα Γαλλικά δεν τα δοκίμασα. Τού λείπει ο μπροστινός πάνω κοπτήρας, γεγονός που κάνει το χαμόγελό του συμπαθέστερο. Είναι συμπαθής φατσούλα απροσδιορίστου ηλικίας. Διατηρεί ένα χαμόγελο που διασχίζει το πρόσωπό του καταλήγοντας πίσω από τ’ αυτιά του, ίσα για να ξαποστάσει και να επανέλθει. Σαν να κάνει μια συνεχή κυκλική βόλτα γύρω από το πρόσωπό του, του σβέρκου συμπεριλαμβανομένου. Ένα χαμόγελο σαν κολλημένος δίσκος βινυλίου 33 στροφών. Πακιστανός μοιάζει να είναι. Έχει αποστηθίσει την εξής φράση:

- «Οκτώ παιντιά εγκό κύρια. Καλημέρα, καλημέρα! Οκτώ, κυρία, καλημέρα φαγκιτό οκτώ ντεν φάει.»

- Όοοοοχιιι! Άααααστο! Φύύύύγε από το τζάμι!!!!! (Είναι η φράση που έχω αποστηθίσει εγώ, την οποία συνοδεύω με τις επεξηγηματικές αποτρεπτικές χειρονομίες)

- Αύριο, κυρία! (Αυτό το λέει με ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο και με μια έκφραση σαν αίτημα επιβεβαίωσης και επισφράγισης συμφωνίας)

- Αύριο, αύριο! (Βάζω πρώτη και φεύγω με το πρασίνισμα του φαναριού)

Εμένα δεν μού αρέσει να μού λερώνουν το παρμπρίζ με τις πατσαβούρες τους. Καθόλου δεν μού αρέσει. Με ενοχλεί αφόρητα. Μού δίνει στα νεύρα. Ακόμα και γεμάτο κουτσουλιές να είναι το τζάμι μου, (οι οποίες κουτσουλιές αυξάνονται με ανησυχητική πρόοδο ετησίως απ’ όταν απρόσεκτοι συνταξιούχοι έκαψαν την Πάρνηθα, την Πεντέλη και άλλα Αττικά βουνά), εγώ αρνούμαι – άλλοτε ευγενικά, άλλοτε αγενέστατα και συχνά με τσαμπουκά – να υποστώ και να πληρώσω αυτή την υπηρεσία. Πρώτον, σιχαίνομαι και δεύτερον – μπορεί να είναι και πρώτον, διότι είμαι και ανθρωπίστρια – η ιδεολογία μου και οι αρχές μου δεν μού επιτρέπουν να ενισχύω καμιάς μορφής εκμετάλλευση ανθρώπου, πόσο μάλλον το δουλεμπόριο του αισχίστου είδους που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας τόσα χρόνια τώρα.