ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ, ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΚΑΡΠΙΝΙΑ ΚΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Σήμερα, γιορτή της Γης, γιορτή μεγάλη της Αγάπης και της Αλήθειας, που ασφυκτιούν κλεισμένες σε γυάλινες βιτρίνες καταστημάτων πασπαλισμένες με τόνους συνθετικής καρκινογόνας χρυσόσκονης. Λάμπουν, οι δυο υπέροχες ανθρώπινες ποιότητες, δια της καταναλωτικής απουσίας τους, διανύοντας το μαρτύριο των λαμπιονιών που αναβοσβήνουν τυλιγμένα ασφυκτικά γύρω τους.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ 2010

Εμένα με παραμυθιάζουν ότι φέτο θα έρθουν τα Χριστούγεννα, ξαφνικά, το άλλο Σάββατο. Σε μια βδομάδα. Εγώ, δεν τους πιστεύω, γιατί δεν είμαι και τόσο χαζή, δα!

Εγώ, πήγα στα μαγαζιά, στο κέντρο της Αθήνας και σε αρκετές συνοικίες γύρω από την Αθήνα, με πρώην εμπορική κίνηση και νυν ενοικιαστήρια, πωλητήρια και λουκέτα. Πήγα στα εμπορικά κέντρα, που τα λέμε και shopping malls, και πουθενά δεν είδα κόσμο να αγοράζει ούτε δώρα, ούτε τίποτα! Ούτε στις βιτρίνες δεν χαζεύει ο κόσμος, αυτές τις μέρες που τις λέμε Άγιες. Εγώ, φέτο, τις βρίσκω μαρτυρικές. Ακόμα και ο Άγιος Βασίλης, δηλαδή ο Santa Clauss της Coca Cola, είναι άνεργος φέτο! Το λέει η Τηλεόραση, στις διαφημίσεις, που είναι ένα από τα πιο ειλικρινή της προγράμματα. Και πολλοί φίλοι μου είναι άνεργοι, και οι φίλοι των παιδιών μου απολύθηκαν από τις δουλειές, στις οποίες είχαν πρόσφατα προσληφθεί, ξεκινώντας τις καριέρες τους.

ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Εκείνος ο λύκος, ο βλαμμένος, ποτέ δεν με ενέπνευσε, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ψυχαναλυτές. Ηλίθιος, γκαντέμης και άχρηστος. Το πιο άκυρο κάστινγκ σε παραμύθι. Τέλος πάντων. Γενικά, στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, που δεν είναι ούτε σε ένα σημείο του πολιτικά ορθό, ούτε συμπάθησα, ούτε ταυτίστηκα με κανέναν από τους χαρακτήρες. Απαράδεκτοι γονείς. Μουρόχαυλα υπάκουο το κοριτσάκι, για τον λύκο είπαμε, η γιαγιά, μια παμπόνηρη σκατόγρια και πεισματάρα, διότι θα μπορούσε να μένει κοντά στα παιδιά της κι έτσι, θα είχαμε γλυτώσει και το παραμύθι. Ο κυνηγός, αδιάφορος, άοσμος, ουδέτερος. Άνευρος, βρε παιδί μου. Κάθε φορά που μού έλεγε η γιαγιά, το παραμύθι, σκυλοβαριόμασταν αμφότερες. Ευτυχώς, επιλέγαμε την περιληπτική βερσιόν, έτσι πήγαινε η γιαγιά για ύπνο και μ’ άφηνε και μένα στην ησυχία μου. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι η μόνη ηρωίδα παραμυθιού που γνωρίζω, την οποία δεν έχει γυρίσει να κοιτάξει άντρας. Ήταν κοντοστούπα, κακόγουστα ντυμένη, προσκολλημένη στη γιαγιά και στη μαμά της και θεληματατζού. Γεροντοκόρη έμεινε! Καλά να πάθει!

ΕΛΕΟΣ - Ευστράτιος Αργέντης εκ Χίου (1767 - 1798)

Ελέω Θεού οι βασιλιάδες κυβερνούσαν στα χρόνια εκείνα τα σκοτεινά. Ελέω Θεού έλεγε κι ο λαός και πίστευαν πως ο «δικός τους θεός» τους είχε ξεχωρίσει από τους κακούς, τους βάρβαρους, τους άπιστους, τους ξεγραμμένους. Ο «δικός τους θεός», ευλογούσε κι ευνοούσε τους «καλούς» κι ήταν ο σκληρός τιμωρός των «κακών». Α, πόσα εγκλήματα διαπράξαμε για αιώνες στ’ όνομά του! Α, πόσα εγκλήματα διαπράττουμε ακόμα στ’ όνομά του. Στ’ όνομα ενός εκδικητικού θεού, τιμωρού των «διαφορετικών» και «συγχωρού» των μεταμελημένων. Αυτό που φαίνεται δεν είναι απαραίτητα το αληθές-αλαθές. Αυτό που φαίνεται συχνά σκεπάζει αυτό που Είναι. Όποιος θέλει, βλέπει σήμερα.

ΠΕΡΙ ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ, ΚΑΤΑ ΣΙΡΛΕΫ ΜΑΚΛΕΗΝ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ SAGE-ING WHILE AGE-ING (από κεφάλαιο 7)
by Shirley MacLaine
Μετάφραση Πέγκυ Βάβαλη


Είναι πολλές οι πραγματικότητες που ο Δυτικός μας Πολιτισμός δυσκολεύεται να αποδεχθεί. Η αντίληψή μας για τον κόσμο είναι υλιστική και μηχανιστική. Έχουμε επιβάλει στους εαυτούς μας την υποχρέωση και την προϋπόθεση της επιστημονικής απόδειξης για κάθε υπό διερεύνηση πραγματικότητα, πριν αποφασίσουμε να την αποδεχθούμε. Διαχωρίζουμε το πνευματικό από το φυσικό, δημιουργώντας ένα απύθμενο χάσμα ανάμεσά τους.

ΟΙ ΨΕΥΤΕΣ ΒΟΣΚΟΙ, ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ ΚΙ Ο ΓΚΡΕΜΟΣ

Επανάσταση του καναπέ. Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Οικονομικός. Εθισμός στο Διαδίκτυο. Εθνικά Χρέη. Επιτόκια. Τοκοχρεωλύσια. Διεθνής Δανεισμός. Επιτήρηση. Σπρεντς. Πτώση των δεικτών των Χρηματιστηρίων.

Υποκρισία. Υποκρισία. Υποκρισία.

Ανηθικότητα.

CUCINA POVERA... E RAPIDA, ΜΕΡΟΣ Β!

CUCINA POVERA... E RAPIDA, ΜΕΡΟΣ Β!
... Ένα φιλέτο γαλοπούλας

Χάλια μέρα για Ψάρεμα! Μουντή. Ούτως, ή άλλως για ψάρεμα δεν θα πήγαινα, διότι δεν ξέρω να ψαρεύω. Είναι και απασχόληση της υπομονής κι εγώ δεν προλαβαίνω να είμαι υπομονετική, διότι είμαι μια υπεραπασχολημένη και πολυάσχολη εργαζόμενη μητέρα. Χάλια μέρα για οτιδήποτε και η σημερινή και η χτεσινή, διότι προχτές το βράδυ τρακάρισα με ένα φορτηγό και έχω τραυματισμένο το γόνατό μου. Άγιο είχα, γιατί η σύγκρουση ήταν μετωπική! Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει. Δόξα τω Θεώ, δεν ήταν η ώρα μου να φύγω από τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Μ’ αγαπάει ο Μεγαλοδύναμος και προστατεύει!... Με κουτσό πόδι, αδύνατον εστάθη να κάνω τα εβδομαδιαία μου ψώνια στο σούπερ μάρκετ, οπότε και μια σχετική οικονομία στον οικογενειακό προϋπολογισμό εκάναμε και το μυαλουδάκι μας χρησιμοποιήσαμε επί το δημιουργικότερον! Ουδέν κακόν αμιγές καλού!

«... ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΗ ΧΩΡΙΖΕΤΩ»

Να πω «Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω», ψέματα θά’ ναι, εάν το δούμε στο σφαιρικό του, στο γενικό του. Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της πλήρους αποδοχής ότι έτσι είναι τα πράγματα και κουβέντα δε σηκώνω.

Γιατί, δηλαδή, η γραμματεύς του Κυρίου Διευθυντού, άνθρωπος δεν είναι; Μάνα δεν την έκανε; Ψυχή δεν έχει, το κορίτσι; Βέβαια έχει. Και οι κορμάρες έχουν ψυχή. Εν τούτοις, άνθρωπος είναι κι άνθρωπος δεν είναι, πράγμα ιδιαιτέρως βολικό, καθότι, ο κύριος Διευθυντής, που, φυσικά, είναι παντρεμένος με γυναίκα, «λουλουδάκι μου» την ανεβάζει, «μπιζουδάκι μου» την κατεβάζει, τη γραμματέα. Της ψωνίζει και κάτι φουσκωτά δαχτυλίδια, με κάτι παρδαλές κοτρόνες, να!

Άμα, αυτή η ξανθιά (βαμμένη του κερατά, με ρίζα κορακί) είναι λουλουδάκι, ή μπιζουδάκι, ή και τα δυο, τότε ο χριστιανός (το εννοώ το: χριστιανός), είναι Ο.Κ. με τις εντολές της θρησκείας και τους όρκους του μυστηρίου του γάμου. Διότι, εγώ, που έχω πάει σε 72 γάμους ορθόδοξους και δύο καθολικούς (οι πολιτικοί δε μετράνε, γιατί δεν τους αναγνωρίζει η Εκκλησία.), δεν άκουσα ποτέ μου τον παπά να λέει: «Ους ο Θεός συνέζευξεν, μπιζουδάκι μη χωριζέτω.» Ποτέ.

ΟΙ ΠΛΑΣΙΕ ΤΟΥ ΦΟΥΜΠΟΥ… αλλά, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!

* Πόσο εύκολη είναι η διαδικτυακή επικοινωνία?
Πολύ.
* Πόσο ενοχλητικοί μπορούν να γίνουν οι ανόητοι άνθρωποι?
Πάρα πολύ!

Παρατηρώ ότι, τώρα τελευταία, αρκετοί φίλοι γράφουν για τις διάφορες φυλές του Facebook, αυτής της τεράστιας διαδικτυακής κοινότητας-κοινωνίας. Δεν θυμάμαι αν ασχοληθήκαμε με τους πλασιέ του Facebook. Δεν έχει, όμως σημασία, γιατί ασχολούνται εκείνοι επίμονα μαζί μας. Θέλουμε, δεν θέλουμε, θα το δούμε το προϊόν τους! Θα μας το στείλουν σε μήνυμα, εικοσάρι thread συνήθως, από κείνα που μπουκώνουν το inbox. Θα μας το ποστάρουν στον φιλόξενο τοίχο μας. Θα μας το ξαναστείλουν και θα το ξαναποστάρουν, σε τακτά χρονικά διαστήματα. Θα μας ξαναγράψουν για να ρωτήσουν τη γνώμη μας. Ακριβώς σαν τους πλασιέ παλιότερων εποχών, σαν τους ερασιτέχνες πωλητές των προϊόντων που πωλούνται με τη μέθοδο της πυραμίδας. Σαν τους ενοχλητικούς πωλητές των καταστημάτων που βρίσκονται σε τουριστικές περιοχές – αυτούς που σε αρπάζουν, σχεδόν, από το μανίκι για να σε κάνουν πελάτη!

37η ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΟΜΗΔΗ

Το φανταζόσουν, ποτέ, Διομήδη? Όχι πες, το φανταζόσουν ότι θα έμπαινε το όνομά σου σε εγκυκλοπαίδειες, σε δρόμους, σε σχολεία? Σε αναφέρει και η Wikipedia: Diomedes Komnenos (Greek: Διομήδης Κομνηνός, 1956-1973), a Greek high school student, is believed to be the first casualty of the Athens Polytechnic uprising.

54 χρόνων κούκλος άντρας, θα ήσουν σήμερα, Διομηδάκι μου. Όχι 17χρονη φωτογραφία και μνημείο και ποιήματα και ζωγραφικό έργο του μπαμπά μου, του Τάκη... Αχ πόσο σ’ αγάπαγε ο μπαμπάς μου, Διομηδάκι μου! Θυμάσαι, δεν τού κάναμε ποτέ το χατίρι να καθήσουμε ακίνητα ούτε να μας φωτογραφίσει, πόσο μάλλον να μάς ζωγραφίσει, εσείς τα τρία κι εγώ, το μόνο μου, που κοντά σας ένιωθα σαν το τέταρτο αδερφάκι. Θύμωνε ο μπαμπάς μου και δεν μάς φωτογράφιζε... Αλήθεια, δε ρώτησα τον κύριο Γιάννη, που σε κρατά ζωντανό στην καρδιά του και στην καρδιά μας, ακούραστος, 37 χρόνια τώρα, αν έχουμε, έστω, μια φωτογραφία εμείς τα τέσσερα, μαζί... Αν υπάρχει, θα την έχει σίγουρα ο μπαμπάς σου, που κρατά το αρχείο του. Το αρχείο σου. Τον δικό μου, μην τον ρωτήσεις. Έχετε άλλες δουλειές, εσείς οι δυο εκεί πάνω... Εσείς οι τέσσερεις, αν μετρήσω και τις μαμάδες μας... Μεγάλη παρέα έχετε μαζευτεί... Μού λείπετε, Διομήδη... Ναι, καλέ μου παιδικέ μου φίλε, θα πω και για τη μαμά σου, τη σεμνή, ήσυχη κυρία Μαίρη Ζενέτου... Δώσε της ένα φιλί. Πολύ την αγαπώ την κυρία Μαίρη, που μάς έφτιαχνε τ’ απογεύματα κρέμα σοκολάτα και τη σερβίριζε ζεστή στα μπολάκια !

ΑΤΕΝΙΖΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ

To oυράνιο τόξο, συμβολίζει την ελπίδα. Ναι. Χτες βράδυ, οι πολύχρωμες ομπρέλες έγιναν ουράνιο τόξο και περπάτησαν στους δρόμους της Αθήνας, στράτα-στρατούλα, την ελπίδα. Η βροχούλα καθάριζε τη συσσωρευμένη βρομιά και τα αλλοδαπά τσαμπιά, κρεμασμένα από τα μπαλκόνια, καλωσόριζαν το Αθηναϊκό Φως.

Περπατήσαμε με τους Atenistas στους κακόφημους δρόμους των παλιών πανέμορφων Αθηναϊκών συνοικιών. Στις γειτονιές της Αθήνας γύρω από την Ακρόπολη αυτής της αρχαίας πόλης. Γύρω από την Ακρόπολη αυτού του πλανήτη.

Οι Αθηναίοι, που οι περισσότεροί μας δεν ζούμε πια στην πόλη μας, πήραμε τις ομπρέλες και τις ανοίξαμε στην Πλατεία Ομονοίας, ομονοώντας στην απόφαση να γίνει ξανά ανθρώπινη η λατρεμένη πόλη. Κεράκια. Φως. Χαρά της συνάντησης με φίλους και γνωστούς χαμένους στα προάστια της πάσχουσας από ξαφνική γιγάντωση Αττικής.

ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΤΕΡΙΟΥ, ΤΑ ΔΑΓΚΩΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

Εδώ και δυο μήνες, περίπου, παρατηρώ τα παρτέρια στο Δήμο μου, καθώς και στους όμορους Δήμους, από τους οποίους ανέμελα περνώ, εποχούμενη ή πεζή, καθημερινά.

Τα παρτέρια και τα παρκάκια που βρίσκονται στις γειτονιές απ’ όπου δεν περνούν πολλά αυτοκίνητα, εξακολουθούν να είναι αρκετά έως πολύ απεριποίητα, ή και ξερά, ως συνήθως.

Επικρατεί, επίσης, η γνωστή κατάσταση των ακλάδευτων δέντρων που κρύβουν τις πινακίδες και κυρίως τα stop και των οποίων τα κλαδιά σκίζουν μάγουλα και βγάζουν μάτια, αν είσαι λιγάκι αφηρημένος. Αυτά τα κλαδιά, δέντρων ή θάμνων, είναι οι πληρωμένοι ελεύθεροι σκοπευτές των Δημαρχιακών Συμβουλίων των πράσινων Δήμων, κάποιοι εκ των οποίων έχουν ονομασθεί Κηπουπόλεις. Τα ονομάζουν Κηπουπόλεις επειδή οι κάτοικοι έχουν πανέμορφους και φροντισμένους κήπους στα σπίτια τους, τα οποία βρίσκονται σ’ αυτά τα μέρη τα ευλογημένα από τον Θεό και τη Φύση. Τις φονικά κλαδιά τα αποκαλώ «πληρωμένους» διότι είναι χρυσοπληρωμένα από τους δημότες και από τους κατοίκους των εν λόγω Δήμων, μέσω των λογαριασμών ηλεκτροδότησης και των διαφόρων τελών, δασμών και φόρων και «ελεύθερους σκοπευτές» διότι έχω την αίσθηση ότι για κάποια, άγνωστη σε μένα, φονική αποστολή θα τους έχει ανατεθεί από τα Δημοτικά Συμβούλια, ή έστω στους Δημάρχους και στους Αντιδημάρχους Πρασίνου των εν λόγω Δήμων, για να τα συντηρούν και να τα αυξάνουν. Είναι τόσο προκλητικά προεξέχοντα και τόσο αντρειωμένα, που το βέβαιο είναι πως δεν βρίσκονται κατά λάθος, ούτε από αμέλεια στις θέσεις τους. Κάποιον σκοπό, κάποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετούν, τα οποία το αφελές μυαλό μου δεν συλλαμβάνει. Ούτε κανείς ασχολείται να συλλάβει τους υπευθύνους των τροχαίων και των πεζών ατυχημάτων που προκαλούνται σ’ αυτά τα stop-non-stop. Στην Ελλάδα η υπευθυνότητα είναι έννοια αφηρημένη, ενώ οι υπεύθυνοι είναι συχνά αόρατοι και συχνότερα ανύπαρκτοι. (Βλέπε Εθνικά Σκάνδαλα από Κοσκωτά έως Βατοπέδι.)

Επιπροσθέτως, στα παραπάνω ακλάδευτα και κακοποτισμένα χορταριασμένα πάρκα και παρτέρια, εκτός από τα ξερά λουλουδάκια και τα δολοφονικά κλαδάκια, ευρίσκονται, ατάκτως ερριγμέναι και αρκεταί σκυλοκουράδαι, ευγενής συνδρομή των ζωόφιλων κατοίκων, οι περισσότεροι των οποίων είναι μέλη των τοπικών Φιλοζωικών Συλλόγων. Εγώ έχω γλιστρήσει, πατώντας τέτοια φρέσκα κακά

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ_ απόσπασμα από ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ

(Εμπνευσμένο από τα παραμύθια που σκαρώναμε με τα παιδιά μου κι αφιερωμένο, πού αλλού;)

- Μαμούλα μου μικρή, μαμούλα μου γλυκιά… Κόλλησαν οι βεντουζίτσες.
- Παραμύθι, μαμούλα! Πού πήγε η Γαλάζια Νεράιδα;


… Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια μικρή, τόση δα, γαλάζια νεραϊδούλα. Πιο μικρή κι από το μικρό μου δαχτυλάκι. Ζούσε στο δικό της αστέρι. Μικρούλι κι αυτό, στα μάτια τα δικά μου, μα μεγάλο, κόσμος ανεξερεύνητος, για κείνην. Δεν θά ‘ταν μεγαλύτερο, τ’ αστέρι της, από το δωμάτιο αυτό. Ναι, αν ήταν το δωμάτιό μου σφαιρικό, θα ήταν ολόιδιο, σε μέγεθος, με το μικρό γαλάζιο πλανήτη. Ήταν τόσο μεγάλος, ο κόσμος της, που δεν το’ ξερε πως ήταν σα μια τεράστια μπάλα. Τον νόμιζε επίπεδο. Σαν ταψί. Είχε βουνά, δάση, ποτάμια, λίμνες και μια θάλασσα πλατιά, έναν ωκεανό, δηλαδή. Με ψάρια καλά και κακά. Με κοχύλια στις αμμουδιές και στο βυθό. Είχε και χταπόδια και καβουράκια. Όλα σε μέγεθος ανάλογο με τη μοναδική κάτοικο του πλανήτη. Όλα στα μέτρα της. Αρμονικά.

Εκτός του ότι ο… «μονοκάτοικος» πλανήτης δεν είχε πληθυσμό, (διότι θα ήταν αστείο να λέγαμε Πληθυσμός του Τοσοδούλη Γαλάζιου Πλανήτη: 1.), δεν είχε ούτε σπίτια. Οι νεράιδες, όσο μικρές κι αν είναι, δεν χωράνε σ’ ένα σπίτι. Σε κανένα σπίτι δεν χωράνε, όσο μεγάλο κι αν είναι. Έτσι, η Αζουλένια, αυτό ήταν τ’ όνομά της, άλλοτε κοιμόταν στη σκιά ενός δέντρου, με προτίμηση στη γιαπωνέζικη κερασιά, ιδίως την Άνοιξη, άλλοτε κοιμόταν στην όχθη του ποταμού, ή, κάτω από έναν βράχο στη θάλασσα κι άλλοτε δεν κοιμόταν καθόλου. Οι νεράιδες, δεν είναι σαν εμάς τους ανθρώπους, που πρέπει να κοιμόμαστε κάθε βράδυ και να ξυπνάμε κάθε πρωί. Μπορούν να μην κοιμηθούν για χρόνια ολόκληρα. Άλλες φορές, πάλι, μπορούν να πουν: «Ας ξαπλώσω, λιγάκι…» και να τις πάρει ο ύπνος, για μερικούς μήνες. Όταν ξυπνήσουν, νιώθουν σαν να πήραν ένα μεσημεριανό υπνάκο. Ο χρόνος είναι τελείως διαφορετικός γι’ αυτές. Μια νεράιδα, μπορεί να θυμώσει που την καθυστερείς ατέλειωτα, αν την κάνεις να περιμένει για τρία δευτερόλεπτα! Και μπορεί να σου ξαναεμφανιστεί του χρόνου, λέγοντάς σου: «Έρχομαι αμέσως»! Ο νεραϊδοχρόνος, είναι μια έννοια, τελείως ακατανόητη για το ανθρώπινο μυαλό.

Ο ΦΑΝΑΡΑΚΟΣ (Κατά το Ο ΛΟΥΣΤΡΑΚΟΣ)

Εδώ και δυο μήνες, άλλαξε ο φαναράκος της γειτονιάς μας. Ο καινούριος δεν καταλαβαίνει γρι Ελληνικά, ούτε Αγγλικά. Τα Γαλλικά δεν τα δοκίμασα. Τού λείπει ο μπροστινός πάνω κοπτήρας, γεγονός που κάνει το χαμόγελό του συμπαθέστερο. Είναι συμπαθής φατσούλα απροσδιορίστου ηλικίας. Διατηρεί ένα χαμόγελο που διασχίζει το πρόσωπό του καταλήγοντας πίσω από τ’ αυτιά του, ίσα για να ξαποστάσει και να επανέλθει. Σαν να κάνει μια συνεχή κυκλική βόλτα γύρω από το πρόσωπό του, του σβέρκου συμπεριλαμβανομένου. Ένα χαμόγελο σαν κολλημένος δίσκος βινυλίου 33 στροφών. Πακιστανός μοιάζει να είναι. Έχει αποστηθίσει την εξής φράση:

- «Οκτώ παιντιά εγκό κύρια. Καλημέρα, καλημέρα! Οκτώ, κυρία, καλημέρα φαγκιτό οκτώ ντεν φάει.»

- Όοοοοχιιι! Άααααστο! Φύύύύγε από το τζάμι!!!!! (Είναι η φράση που έχω αποστηθίσει εγώ, την οποία συνοδεύω με τις επεξηγηματικές αποτρεπτικές χειρονομίες)

- Αύριο, κυρία! (Αυτό το λέει με ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο και με μια έκφραση σαν αίτημα επιβεβαίωσης και επισφράγισης συμφωνίας)

- Αύριο, αύριο! (Βάζω πρώτη και φεύγω με το πρασίνισμα του φαναριού)

Εμένα δεν μού αρέσει να μού λερώνουν το παρμπρίζ με τις πατσαβούρες τους. Καθόλου δεν μού αρέσει. Με ενοχλεί αφόρητα. Μού δίνει στα νεύρα. Ακόμα και γεμάτο κουτσουλιές να είναι το τζάμι μου, (οι οποίες κουτσουλιές αυξάνονται με ανησυχητική πρόοδο ετησίως απ’ όταν απρόσεκτοι συνταξιούχοι έκαψαν την Πάρνηθα, την Πεντέλη και άλλα Αττικά βουνά), εγώ αρνούμαι – άλλοτε ευγενικά, άλλοτε αγενέστατα και συχνά με τσαμπουκά – να υποστώ και να πληρώσω αυτή την υπηρεσία. Πρώτον, σιχαίνομαι και δεύτερον – μπορεί να είναι και πρώτον, διότι είμαι και ανθρωπίστρια – η ιδεολογία μου και οι αρχές μου δεν μού επιτρέπουν να ενισχύω καμιάς μορφής εκμετάλλευση ανθρώπου, πόσο μάλλον το δουλεμπόριο του αισχίστου είδους που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας τόσα χρόνια τώρα.

Πινακωτή, Πινακωτή! Apo to allo mou t' afti!

Το διακαναλίζεσθαι εστί φυγοπονείν, φυγομαχείν και φυγοδικείν, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και οι Επτά ήταν Υπέροχοι! Κι ένας ο Γ.Α.ε.Γ.Π. οκτώ! (όπου «ε», βλέπε εγγονός)

Η ακροστιχίδα «Γ.Α.Π.» φάρδυνε. Τώρα που ζορίζουν ολοένα και περισσότερο all the parameters, τώρα που σφίγγει ο κλοιός της local δυσαρέσκειας, βγάλαμε και τον παππού από το κομματικό χρονοντούλαπο! Ο Γ.Π. του Ανδρέου και της Margaret, έγινε γνωστός ως Γ.Α.Π. και ανήλθε σε αξιώματα. Φοβούμενος την ενδεχόμενη εκ των αξιωμάτων πτώσιν, επιστρατεύει ξάφνου τον πάππον, τον αείμνηστον Γέροντα της Δημοκρατίας, προς άγραν Αυτοδιοικητικής ψηφοθηρίας. Δεν θα εκπλαγώ αν μέχρι τα Χριστούγεννα βάλει και το Γέρο του Μοριά στα αρχικά του, μπας και μάς λυπηθεί ο Santa Claus και τσοντάρει για τα διάφορα ελλείμματα . Πελοπονήσιοι αμφότεροι οι Γέροντες και by far δημοφιλέστεροι του ΓΑΠ, ή ΓΜΑΠ, ή με όποιο υποκοριστικό του φέρνει γούρι, τέλος πάντων!

Τράμπα, τραμπαλίζομαι, Τσάμπα-καναλίζομαι, πέφτω και ζαλίζομαι και χτυπώ το γόνα μου, δις και τα λοιπά. Τρα, λα, λα! Τρα, λα, λα! Τρι, λι , ρι και τρι, λι, ρό, τον κακό μας τον καιρό!

Διακαναλιζόνταν με τη μέθοδο των Επτά, ο Πρωθυπουργός, χθες βράδυ ασυστόλως και επί δίωρον, τη αυστηρά παρουσία του ακαταπαύστως παχαίνοντος και ουδόλως αθλουμένου Πεταλωτή-Πεταλωτή-από-το-άλλο-μου-τ-αυτί. Πλάκα είχαν όλοι μαζί! Ωραία έπαιζαν! Ούτε μια φορά δεν τσακώθηκαν! Από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν διάφορες λέξεις ωραίες και πολύπλοκες. Όλοι αρχαϊκά χαμογελαστοί και αξιοπρεπέστατοι! Ευγενέστατοι! Με το «σεις» και με το «σας» και με «ευχαριστώ» , «παρακαλώ». Όχι σαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, που λένε βωμολοχίες και μιλάνε όλοι μαζί και φωνάζουν! Άλλο πράμα, αυτό το καινούριο διακαναλικό reality! Ούτε οι Monty Python δεν θα έφταναν σε τέτοιο τηλεοπτικό αποτέλεσμα!

A! ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ! ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΜ!

Α! Μπε Μπα Μπλομ! Του Κείθε Μπλομ!


Η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 20% του δεδηλωμένου εργατικού δυναμικού, άρα ένας στους πέντε εργαζόμενους ούτε εργάζεται, ούτε αμοίβεται. Το πραγματικό ποσοστό ποιός ξέρει πού έχει φτάσει.

Τα mail boxes των εταιρειών γεμίζουν, καθημερινά, από βιογραφικά ανθρώπων που ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά. Κάποια από αυτά τα βιογραφικά, μαζί με τις συνοδευτικές τους επιστολές, σού σκίζουν την καρδιά. Βλέπεις πόσα χρόνια από τη ζωή του έχει αφιερώσει σε σπουδές και επιμόρφωση ο/η υποψήφιος/α και θλίβεσαι που παρακαλεί για μια οποιαδήποτε θέση εργασίας σε μια οποιαδήποτε εταιρεία η οποία θα του παρείχε ένα δυνητικό μισθό. Άλλα βιογραφικά σε ταράζουν ακόμα περισσότερο, γιατί τα αποστέλλουν αξιόλογα στελέχη εταιρειών, με τα οποία έχεις συνεργασθεί και για τα οποία τρέφεις εκτίμηση και σεβασμό. Είναι οι γνωστοί μας άνθρωποι που ξαφνικά, ένα πρωί μπήκαν στο γραφείο τους και ειδοποιήθηκαν να περάσουν από το λογιστήριο, ή, ακόμα χειρότερα, πληροφορήθηκαν ότι μόλις έχασαν τη δουλειά τους, μαζί με τους οφειλόμενους μισθούς.




Βγαίνεις να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και βλέπεις καινούρια ενοικιαστήρια και πωλητήρια κολλημένα παντού. Σ’ αυτές τις Καλλικρατικές Εκλογές, τα ενοικιαστήρια-πωλητήρια καταλαμβάνουν μεγαλύτερο εμβαδό από τις κακόγουστες αφίσες των υποψηφίων της Τοπικής Κακοδιοίκησης. Πηγαίνεις στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς σου να πάρεις τσιγάρα και σκοντάφτεις στο λουκέτο. Βγαίνεις βόλτα στα μαγαζιά, για χάζεμα (προς Θεού, όχι για αγορές!) και... παρατηρείς έκπληκτος, ότι οι βιτρίνες έχουν κάνει φτερά! Καλυμμένες με μεγάλες σκουρόχρωμες κόλλες χαρτί είναι οι περισσότερες βιτρίνες με την ένδειξη «Κλείσαμε».

CUCINA POVERA-ΠΕΝΙΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ

Χθες, ήταν η Παγκόσμια Μέρα Διατροφής.(16/10/2010)
Σήμερα, η Παγκόσμια Μέρα Κατά της Φτώχειας (17/10/2010)... αυτό το "κατά" δεν μού πάει... θα την προτιμούσα ως Παγκόσμια Ημέρα Υπέρ της Αφθονίας των Αγαθών...
Ας... μαγειρέψουμε κάτι διατροφικά σωστό, με τα φτωχά μας υλικά, προσκαλώντας την αφθονία στο τραπέζι μας. Voila!

Πράξη Πρώτη: Το ριζότο των ξεχασμένων λαχανικών.
Κυριακή. Η κατ’ εξοχήν μέρα οικογενειακών και φιλικών συγκεντρώσεων γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Ζωογόνα η ανταλλαγή της ενέργειας όταν συν-τρώμε και συν-πίνουμε με αγαπημένους.

Δύσκολες είναι οι καθημερινές μας, εδώ και αρκετόν καιρό, ενώ προβλέπονται δυσκολότερες μέρες από όλες τις Κασσάνδρες που γυροφέρνουν στις χρηματιστηριακές αυλές και κυρίως στα κανάλια των ΜΜΕ. Μια φυγή από το άγχος, μια διαφυγή από την ανασφάλεια της επόμενης μέρας είναι πια τα Σαββατοκύριακά μας. Κι αυτά, όμως, περιορισμένων δυνατοτήτων, όταν τα πορτοφόλια μας είναι πιο συχνά μισοάδεια, παρά μισογεμάτα. Η μιζέρια πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, κόβει βόλτες στους διαδρόμους των σπιτιών μας και γενικά, χώνεται όπου βρει κενό, σαν κατσαρίδα. Πολλά τ’ άδεια ντουλάπια, τα άδεια ράφια τα άδεια ταμεία, τα ελλιπών προμηθειών ψυγεία, απ’ όπου ζοριζόμαστε να πετάξουμε τα μπαγιάτικα με την ευκολία που τα πετάγαμε πριν μόλις μερικούς μήνες.

Πού θα πάει; Θα συνέλθουμε. Πώς θα συνέλθουμε; Διασκεδάζοντας τις φαινομενικές ελλείψεις μας και τους εικονικούς και εμφυτευμένους φόβους μας.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!

Έβλεπα Ειδήσεις στη τηλεόραση. Ο κύριος Γιώργος (όπου Γιώργος και μάλαμα) Παπακωνσταντίνου μάς έλεγε ότι «πονάνε τα νέα μέτρα», γενικά. Δεν μάς είπε ποιοι πονάνε. Πονάνε οι συνεπείς. Πονάνε οι «νοικοκυραίοι», αγαπητέ μου κύριε Υπουργέ της Οικονομίας. Εκείνοι οι οποίοι αν δεν σάς πληρώσουν τα πρώην δυσβάσταχτα και νυν απαράδεκτα χαράτσια, κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Το ανήκον στους Έλληνες φορολογούμενους ιδιοκτήτες του και όχι σε υπεράκτιες εταιρείες. Το συγκεκριμένο σπίτι, στη συγκεκριμένη διεύθυνση του οποίου φθάνουν, το ένα πίσω από το άλλο, τα εκκαθαριστικά σημειώματα της Εφορίας. Το σπίτι που δούλεψαν σκληρά για να αποκτήσουν και δουλεύουν σκληρότερα για να συντηρούν. Το σπίτι του οποίου η αντικειμενική αξία είναι, συνήθως, διπλάσια της εμπορικής, εξευτελίζοντας φοροεισπρακτικά την έννοια της αντικειμενικότητας. Το σπίτι του οποίου την αυθαίρετη αντικειμενική αξία έχετε τεκμηριοποιήσει, καθιστώντας απαγορευτική τη διαβίωση στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Στον Έλληνα Πολίτη, που με συνέπεια πληρώνει τα χαράτσια και τα κόντρα χαράτσια που τού επιβάλλετε και του οποίου το «πόθεν έσχες» αποδεικνύει πεντακάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι είναι ο κύριος της ιδιοκτησίας του. Το σπίτι του γδαρμένου από το Κράτος ιδιοκτήτη, του οποίου τα εισοδήματα, χρόνο με το χρόνο, και κακοκυβερνησία την κακοκυβερνησία, μειώνονται με ανησυχητικά αυξανόμενους ρυθμούς, ενώ η ανοησία των – εδώ και δεκαετίες – κυβερνώντων, κάθε χρόνο τεκμαίρει ότι για να ζει στο σπίτι, που με τον ιδρώτα του προσώπου του έχτισε, τα τεκμαρτά εισοδήματά του οφείλουν να είναι πολλαπλάσια των πενιχρών πραγματικών εσόδων του. Αυτό το σπίτι λιμπίζεστε, κύριε Παπακωνσταντίνου και προκάτοχοι του της Οικονομίας Υπουργικού θώκου; Μ’ αυτό το σπίτι θα ξεπληρώσετε τα δάνεια που ποτέ οι νοικοκυραίοι αυτής της χώρας δεν αιτήθηκαν, δεν συνήψαν, διότι ποτέ δεν τα  χρειάστηκαν; Μ’ αυτό το σπίτι θα καθαρίσετε τα Χρηματιστηριακά, Βατοπεδικά, Siemensικά, Τζογαδόρικα και τόσα άλλα σκάνδαλα; Μ’ αυτό το σπίτι, θα καλύψετε τους εν μια νυκτί πλουτίσαντες υμετέρους και τα ημέτερα νώτα;

Όχι, κύριοι! Δώσαμε! Και για να είμαι σαφής, όχι απλά δεν έχει άλλα η τσέπη μας για κακοδιαχείρηση από εσάς, αλλά απαιτεί να δώσετε πίσω και αυτά που, με απατηλή χρήση των αριθμών και με ανήθικους νόμους, υφαρπάξατε ενόσω κοιμώμαστε τον ύπνο του εφησυχασμένου. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, όπου «μη έχων» είναι εκείνος που είχε όλα αυτά που τεχνιέντως του υφάρπαξες, ω Ελληνικό Κράτος! Μιλάω με την απλή λογική του «αφού εγώ δεν χρωστάω, δεν πληρώνω ούτε δάνεια ούτε τόκους δανείων που δεν χρειάστηκα». Με την απλή, αλλά όχι απλοϊκή λογική του « πότε σε εξουσιοδότησα να συνάψεις δάνεια στο όνομά μου, ενεχειριάζοντας την περιουσία μου, την πατρίδα μου;»

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΡΜΑΚΙ_ΑΘΗΝΑ-ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ-ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

28 / 02 / 1996

ΠΤΗΣΗ ΑΘΗΝΑ- ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ- ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

Είναι εφτά και πέντε το πρωί, μπορεί ,όμως, νά ‘ναι και νωρίτερα. Με τα Σκόπια έχουμε την ίδια ώρα; Ο καπετάνιος είπε και στις δύο γλώσσες, ολλανδικά και αγγλικά, πως είμαστε πάνω από τα Σκόπια. Το είπε «Σκόπια» δύo φορές. Ένιωσα όμορφα. Στιγμιαία. Είμαι μια απόλυτα ικανοποιημένη επιβάτις αυτής της συγκεκριμένης πτήσης και - για δυόμισι ακόμα ώρες , ως το Άμστερνταμ, θα συμπαθώ αυτόν τον Ολλανδό πιλότο.

Πριν λίγο ξημέρωσε. Συγκεκριμένα, ξημέρωσε δεξιά. Εγώ κάθομαι στην αριστερή πλευρά. Στο 2Α είναι βράδυ, νύχτα. Ενώ στο 2F έχει μια έντονη πορτοκαλί ανατολή. Αυτό το μαχαίρωμα της νύχτας από τη μέρα μέσα στ’ αεροπλάνο , όσες φορές κι αν τό ‘χω δει , με συνεπαίρνει πρωτόγνωρα. Σ’ άλλα αεροπλάνα , σ’ άλλες πτήσεις , έχω γράψει λυρικά κομμάτια για τη «μισή - αεροπορική - ή - αεροπλοϊκή – ανατολή»

Σ’ αυτή την πτήση είμαι θυμωμένη και βαθιά λυπημένη. ΄Αρα, σήμερα αποκλείεται να παίξω με τη φαντασία μου και με τα σχήματα των σύννεφων. Σ’ αυτή τη μίζερη, μα , τουλάχιστο, φιλελληνική πτήση, τα σύννεφα είναι σκέτα σύννεφα. Ο ουρανός είναι γαλάζιος, αλλά τι άλλο θα μπορούσε νά ’τανε πρωί - πρωί ; Εκεί που πλησιάζει τα σύννεφα και τα βουνά , το γαλάζιο ξεθωριάζει και κατεβαίνει την κλίμακα: πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ.

Φορώ το φαρδύ, μαλακό κι άνετο ροζ πουλόβερ μου. Και τα μάτια μου είναι ροζ. Όχι ροζ , κόκκινα είναι. Και τρέχουνε, συνέχεια τρέχουνε. Εδώ και αρκετές μέρες. Ευτυχώς είναι Φλεβάρης, άρα μπαίνει η Άνοιξη. Οπότε, εγώ, ως άτομο με μερικές αλλεργίες , δικαιολογούμαι νά ‘χω κόκκινα , δακρυσμένα μάτια κι ερεθισμένη μύτη. Όπως πλάνταξα στο κλάμα το Φλεβάρη, μπορώ να συνεχίσω και το Μάρτη και τον Απρίλη και...βάλε. Αυτή την Άνοιξη μπορώ νά ‘χω μια αξέχαστη « αλλεργική καταρροή» ... Όχι πως με νοιάζει να με βλέπουν οι άλλοι να κλαίω. Όμως, είναι μεγάλη αγένεια να κλαίμε μπροστά στους άλλους χωρίς λόγο. Όταν λέω « χωρίς λόγο», εννοώ όλους τους « λόγους», εκτός από απώλεια μέλους του σώματός μας ή της οικογένειάς μας. Σ’ αυτές τις δυό περιπτώσεις, ακρωτηριασμού καθώς και ορφάνιας, χηρείας κ.λ.π., θα έλεγα ότι οι καλοί τρόποι επιβάλλουν ένα γοερό κλάμα. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις φέρνεις τον άλλο σε δύσκολη θέση. Αισθάνεται αμήχανα. Τι να σου πει; Να σου πει « μη στεναχωριέσαι»; Αφού ,είπαμε, δεν έχεις στεναχώρια. Να σου πει για τη μάνα σου, θα του κατεβάσεις το τασάκι στο κεφάλι! Τον ρωτάς τον άλλο, κυρά μου, αν πρωί - πρωί έχει όρεξη να τρέχει στο ΚΑΤ; Να σου πιάσει το χεράκι για παρηγοριά; Μπα, κι αυτό δύσκολο. Επικίνδυνο. Κι αν εσύ, πάνω στο μελό σου, το εκλάβεις αλλιώς και παρεξηγηθείς και του ρίξεις καλαμιά, ή κλοτσιά στ’ αχαμνά; Α, Πα, Πα ! Αν, λέω πάλι, καθώς ο καλός χριστιανός σου χαϊδεύει το χεράκι, άντε και τα μαλλάκια, (γι’ αυτό, λούζεστε συχνά, παιδιά), εσύ το εκλάβεις αλλιώς, - πάντα με το δάκρυ κορόμηλο- και του αρπάξεις το βασικό του ένστικτο με το άλλο σου χέρι; Οποία η θέσις του, που μπήκε σαν την καλή χαρά στο γραφείο του, ή στο αεροπλάνο, ή όπου εσύ βρέθηκες να κλαις, , και κοντεύει να βρεθεί γυμνός, δεμένος πισθάγκωνα με το μαντίλι σου το Hermes;

Γι αυτό, επιμένω πως δεν είναι καθόλου ευγενικό μια αρτιμελής κυρία να κλαίει μπροστά στους άλλους χωρίς να προφασίζεται αλλεργία, τουλάχιστον. Λέω «κυρία», γιατί, έτσι κι αλλιώς, οι άντρες δεν κλαίνε.

ΕΝΑ ΒΗΜΑ

Το Φως, του Δημιουργού, του Ήλιου, φωτίζει στον τόπο μας κι εμάς τους Έλληνες μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Μάς χαρακτηρίζει το Φως. Έργο και υποχρέωσή μας είναι να το λαμβάνουμε και να το προσφέρουμε. Το γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες και το πραγμάτωναν. Έδωσαν το Φως της Γνώσης, του Πολιτισμού, της Επιστήμης, της Ελληνικής Γλώσσας, της Τέχνης, στον Κόσμο. Έδωσαν το έναυσμα, πολλά εναύσματα.

Παιδιά ενός Πατρός, όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουμε μέσα στο χώρο και το χρόνο, μέλη ενός συνόλου, αλλά, συγχρόνως ο καθένας μας μοναδικός και μοναδικά συνδεδεμένος με την Πηγή του Όλου. Χωρίς αντίγραφο. Αυτή είναι η προδιαγραφή της δημιουργίας για μας. Μια ομόνοη και ευημερούσα κοινωνία ανθρώπων, διαφορετικών, ξεχωριστών και συμπληρωματικών μεταξύ μας. Κοινωνία αρμονικής συνύπαρξης αποτελούμενη από εξαιρετικά μέλη. Όχι άβουλο κοπάδι που ακολουθεί όποιον προλάβει να πάει μπροστά του! Μέσα στο κοπάδι χάνονται οι ξεχωριστές ποιότητες του καθενός. Χάσαμε τους υπέροχους εαυτούς μας, χρήσιμους τόσο σε μας όσο και στο σύνολο… και ομαδοποιηθήκαμε. Τα εργαλεία για να συνέλθουμε (να επιστρέψουμε, δηλαδή, στον εαυτό μας) είναι στη διάθεσή μας, συνεχώς. Μπορούμε, αν έχουμε τη βούληση, να ξαναγίνουμε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Να πάψουμε να «ανήκουμε» σε ομάδες-ιδιοκτήτες και να αρχίσουμε να συνυπάρχουμε ενεργά, δημιουργικά μέσα στον Κόσμο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες των ανθρώπων που κατοικούμε τη Γη, μεταλλάχθηκαν σε Οικονομίες, μειώνοντας την έννοια της λέξης Οικονομία (νέμομαι τα του Οίκου) σε μεθόδους συγκέντρωσης αδρανούς χρήματος. Έτσι, κατά λάθος, ένα χρήσιμο και πρακτικό εργαλείο συναλλαγών, το χρήμα, θεοποιήθηκε. Έγινε ένα είδος τέντας, ένα σκίαστρο «αντηλιακό», το οποίο μάς «προστατεύει» από το ζωογόνο Φως της Δημιουργίας, με διαβρωτικές συνέπειες στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο της σκέψης μας, στη ζωή μας. Μας σκιάζει. «Σκιάζομαι», λέει ο λαός, συνώνυμο του «φοβούμαι». Στη γλώσσα μας, τη φωτεινή, η σκιά κι ο φόβος είναι συνώνυμα. Σκιάχτρο έγινε το χρήμα για να μας τρομάζει εξ’ ίσου, όταν το αποκτούμε όσο κι όταν έχουμε την έλλειψή του. Όταν το διαθέτουμε, φοβούμαστε την πιθανή έλλειψή του. Όταν μας λείπει, φοβούμαστε πως δεν θα το αποκτήσουμε. Αμφότερα τα ρήματα, όμως, «διαθέτω» και «αποκτώ», έχουν το στοιχείο της κίνησης. Άρα ορίζουν πως δεν το κρατώ κλειδαμπαρωμένο, λιμνάζον. Δεν διακόπτω τη ροή του.

«Τα πάντα ρει» είπε ο σοφός. Η Αφθονία Όλων των Αγαθών, χειροπιαστών ή μη, ρέει. Αφύσικο είναι να διακόπτουμε τη ροή , την κίνηση. Η Α-φθονία, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί συνώνυμη της Αγάπης.

Ο φόβος έχει πάρει τη δύναμη, το σθένος, από την Κοινωνία των ανθρώπων. Ασθενεί ο κοινωνικός οργανισμός. Νοσεί. Ασθενεί και νοσεί, κατά συνέπεια, το ανθρώπινο σώμα. Και ο πλανήτης. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι εξασθενημένος από τις συσωρευτικές εκφυλιστικές συνέπειες της ανοησίας, της λανθασμένης σκέψης. Άρρωστοι νόες σε άρρωστα σώματα.

Η θεραπεία είναι η επιστροφή στην Αλήθεια. Έχουμε πιστέψει γι’ αληθινά, τα αληθοφανή. Ζούμε, φαινομενικά, μέσα σε κίβδηλες εικονικές πραγματικότητες. Θεραπευτές είμαστε, εν δυνάμει, όλοι οι άνθρωποι, απαρχής της δημιουργίας μας. Ο Δημιουργός μάς έφτιαξε όμορφους, ευφυείς, δυνατούς, με την προδιαγραφή της συνεχούς Ευημερίας, εγκαθιστώντας μας σ’ ένα περιβάλλον Αφθονίας, Αρμονίας, Ισορροπίας, Ομορφιάς, Τάξης. Σε έναν πρασινογάλαζο πλανήτη που τον λούζει το Φως.

Ένα βήμα είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να γνωρίσουμε τον Κόσμο, για να γνωρίσουμε Εμάς.

Γιγνώσκω, συνώνυμο που Επίσταμαι, συνώνυμο του Οίδα. Τα ουσιαστικά που προέρχονται από τα τρία ρήματα είναι, αντίστοιχα, οι έννοιες Γνώση, Επιστήμη, Ιστορία.

14-09-2010

ΠΚΒ

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010

ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΑΠΑΛΑ...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΠΡΙΤΣ ΚΟΚΟ!!!

«Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει»
«Το κάπνισμα προκαλεί καρδιαγγειακά νοσήματα»
«Το κάπνισμα προκαλεί ανδρική στείρωση»

Το κάπνισμα προκαλεί τους ανόητους σε επιπόλαιες σταυροφορίες κατά των καπνιστών.

Κατ’ αρχήν, ας διευκρινίσουμε για πιο κάπνισμα μιλάμε. Να αναφερόμαστε στο κάπνισμα προϊόντων ταμπάκο. Δεν το λένε πουθενά οι σκιερά καθοδηγούμενες «προειδοποιήσεις». Δεχόμαστε ότι το κάπνισμα προϊόντων ταμπάκο ενδέχεται να επιδεινώνει την υγεία πασχόντων από διάφορες ασθένειες και να επιβαρύνει τη λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος των παρευρισκομένων σε κλειστούς χώρους όπου επιτρέπεται το κάπνισμα τσιγάρων, πούρων, καπνού-tobacco γενικά.

Ορθό είναι το Κράτος να προειδοποιεί τους πολίτες, προλαμβάνοντας τις όποιες ζημιές στην γενική ευημερία, την οποία υποχρεούται να προάγει. Επιβάλλεται η Κρατική ενημέρωση, η προειδοποίηση και η πρόληψη για το κοινό καλό.

Στην περίπτωση της αντι-τσιγαρο-καπνιστικής εκστρατείας, (η οποία ξεκίνησε στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’80 από την Πολιτεία της Καλιφόρνια των Η.Π.Α., στο Λος Άντζελες της οποίας σε υποδέχεται ένας τεράστιος ηλεκτρονικός πίνακας ο οποίος σού ανακοινώνει πόσοι θάνατοι από καρκίνο λαμβάνουν χώρα κάθε λεπτό στις Η.Π.Α.), παρατηρώ έναν ύποπτο παρωπιδικό φανατισμό. Μια υποκριτική μονομέρεια της οποίας η προέλευση και οι στόχοι καλύπτονται από πυκνά σύννεφα καπνού.

ΤΣΙΓΑΡΟ: ΠΑΠΑΛΑ_ΠΡΙΤΣ!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μού φέρονται τόσο άσχημα. Απρεπώς, θα έλεγα. Καλύτερη μεταχείριση έχουν οι Ρομά από τον Νικολά, απ' ότι εγώ από τον Τζωρτζ και τους συνδαιτυμόνες του.

Πηγαίνω στο περίπτερο, με χρήματα που κέρδισα εργαζόμενη και φορολογούμενη σ' αυτή την χώρα. Με αυτά τα λίγα χρήματα, δηλαδή, που έχω αποταμιεύσει για να πληρώνω φόρους και ΔΕΚΟ, να πηγαίνω σούπερ μάρκετ και να αγοράζω τα απαραίτητα, αν περισσέψει κάτι. Στα δικά μου απαραίτητα είναι και τα τσιγάρα, τα οποία νόμιμα πωλούνται σε πάρα πολλά σημεία πώλησης στη χώρα μου. Μέχρι εδώ καλά. Πού θα καπνίσω τα νόμιμα τσιγάρα μου, εγώ η νομοταγής πολίτης αυτής της κακόνομης και άναρχης χώρας; Δεν ήταν πρόθεσή μου να καπνίσω ούτε στα Νοσοκομεία, ούτε στα Σχολεία, ούτε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Σ’ ένα καφέ, σ’ ένα κόζι μπαράκι, στο εστιατόριο, στο φουαγιέ του σινεμά ή του θεάτρου, στο διάλειμμα από τη δουλειά μου, στο γραφείο. Εκεί θα μού άρεσε να καπνίσω και να απολαύσω το τσιγάρο μου.

Όχι, απλά, δεν μού το επιτρέπουν! Μού το απαγορεύουν αυστηρά και μού επιβάλλουν αστρονομικά πρόστιμα!

Ένα προϊόν που πωλείται νόμιμα, φορολογείται και έχει άδεια κυκλοφορίας στην Αγορά, προφανώς, διατίθεται προς κατανάλωση. Πόσο νόμιμο είναι να απαγορεύει το Κράτος την κατανάλωση ενός προϊόντος του οποίου επιτρέπει και αδειοδοτεί (ενίοτε χρηματοδοτεί) την παραγωγή, την πώληση και την αγορά;

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΗΣ 24ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

Το φεγγάρι πλησιάζει την ολοκλήρωσή του σε Πανσέληνο. Είναι μια πληρότητα, παρά μια μέρα. Αύριο θα ανατείλει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια, κατακόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, φιλντισένιο, θα ναρκισσεύεται σαγηνευτικά στον ουρανό.

Οι τσίκνες από τα μπάρμπεκιου στις παραλίες, θα σκορπίζονται από το δυνατό μελτέμι. Τα παϊδάκια, λερωμένα από τη στάχτη, θα λιγδιάζουν τα δαχτυλάκια των εν δυνάμει εραστών, τα οποία, με τη σειρά τους, θα λιγδιάζουν τις χορδές μιας κιθάρας ελαφρά γδαρμένης από τους κόκκους της άμμου.

Σε μια άλλη παραλία, κάποιοι ολίγον επώνυμοι και άλλοι, εντελώς ανώνυμοι καλλιτέχνες θα δίνουν την πολυαναμενόμενη από την τοπική κοινωνία, συναυλία της Πανσελήνου του Αυγούστου.

Αρκετά πανσεληνιακά χάπενινγκς θα λάβουν χώρα σε πλατείες.Προεκλογική περίοδος για την Τοπική Κακοδιοίκηση, γαρ.

Η Ακρόπολη των Αθηνών και οι υπόλοιποι αρχαιολογικοί χώροι της Ελληνικής Επικράτειας, είτε θα παραμείνουν κλειστοί, ή θα ανοίξουν για το κοινό. Εξαρτάται από την έκβαση των διαπραγματεύσεων των δημοσίων υπαλλήλων-φυλάκων, με τον δημόσιο λειτουργό προϊστάμενό τους, που λέγεται Υπουργός Πολιτισμού.

Εγώ θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να παρατηρώ την αυριανή μεγαλόπρεπη πορεία της σελήνης πάνω στον ουρανό μου, παρέα μ’ έναν κύριο – που δεν θα συναντήσω ποτέ – και θα μού διηγείται το δικό του συγκλονιστικό παραμύθι για το φεγγάρι. Με τον κύριο Άρμστρονγκ.

ΠΚΒ
23/08/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΠΟΦΟΡ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΠΟΦΟΡ ΣΗΜΕΡΑ



Φυσάει πολύ σήμερα. Από χτες το βράδυ, φυσάει πάρα πολύ.

Κάθομαι στη βεράντα των γιασεμιών και γράφω. Δέκα-δέκα, τα ρίχνει ο αέρας τα γιασεμιά στα πλακάκια. Τα σκορπίζει, δημιουργώντας εφήμερες μωσαϊκές συνθέσεις, κι ύστερα τα συγκεντρώνει στις γωνιές. Νοικοκυρεμένα. Για την ακρίβεια, κοχεμένα. Μ’ αρέσει αυτή η λέξη.

Ο φοίνικάς μου, τσακώνεται με το διπλανό πεύκο για επικράτηση. Ανάβω ένα τσιγάρο και απολαμβάνω μια γουλιά από τον καφέ μου (ελληνικό ή τούρκικο, δεν έχει σημασία. Μοσχοβολάει. Αυτό έχει σημασία.). Ο αέρας ολοένα δυναμώνει και τα τζιτζίκια απτόητα.

Με πήρε και με σήκωσε! Ο αέρας! Ξαφνικά!

Πετάω! Τρόμαξα λιγάκι, αλλά, μια χαρά είναι! Ανεβαίνω στα σύννεφα! Χαζεύω τον ουρανό γύρω μου. Α, τι όμορφα που είναι εδώ πάνω! Ούτε αέρας, ούτε ήχοι, μόνο ηρεμία. Μια χαμογελαστή γαλήνη.

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το χάλι μας, το Δ.Ν.Τ., οι Αγορές, τα Σπρεντ και το Δημόσιο Χρέος, δηλαδή το Χρέος των Κυβερνήσεων των προσφάτων δεκαετιών προς τον Έλληνα Φορολογούμενο Πολίτη, του οποίου την περιουσία κατ’ εξακολούθηση υπεξαιρούν, το οποίο Χρέος, αντί να το εισπράξει ο πολίτης αυτής της χώρας, καλείται να το εξοφλήσει σε διεθνή δανειοδοτικά ιδρύματα, μέσα σ’ ένα κακόγουστο και κακόβουλο διεθνή και εθνικό παραλογισμό. Πώς εξηγείται το γεγονός; Δεν εξηγείται. Εν τούτοις, λαμβάνει χώρα. Δηλαδή, σου κλέβει ο τάδε τα λεφτά, ή σού τα ζητάει να τα επενδύσει για λογαριασμό σου και αντ’ αυτού, τα υπεξαιρεί και τα βάζει στο δικό του λογαριασμό. Ξέρεις ποιος είναι. Αντί να απαιτήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα έννομα μέσα, να σου επιστρέψει την περιουσία σου, μαζί με την όποια αποζημίωση δικαιούσαι και να τιμωρηθεί από το Νόμο ο καταχραστής, εσύ τού δίνεις το πληρεξούσιο για να διαχειρίζεται την υπόλοιπη περιουσία σου και τον κάνεις και συν-δικαιούχο σε όλους σου τους λογαριασμούς. Αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Επίσης, δεν είμαι βέβαιη ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τον όρο «Παγκοσμιοποίηση», ούτε γνωρίζω προσωπικά τους εμπνευστές του. Άρα δεν γνωρίζω ούτε τις προθέσεις ούτε τον σχεδιασμό και τους στόχους τους. Αυτό, όμως, που δείχνουν τα φαινόμενα των τελευταίων ετών, είναι μια κονιορτοποίηση των αξιών. Της ηθικής κυρίως. Επίσης, σε πλανητικό επίπεδο, άρα παγκόσμια, εμφαίνεται σαφώς μια απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και του ευ ζην. Το κυρίως φαινόμενο, όμως, των τελευταίων δεκαετιών είναι, όπως έλεγε η γιαγιά μου, η «κοροϊδία μέσα στα μούτρα» των πολιτών των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη από τις κυβερνήσεις τους, εκλεγμένες δημοκρατικά ή μη. (Για τον όρο «Δημοκρατία» ουδέν σχόλιο. Κοντεύει να γίνει λέξη πασπαρτού σαν τον όρο «μακάκας», που χρησιμοποιείται από τους πάντες για να εκφράσουν τα πάντα, χωρίς να σημαίνει τίποτα, τελικά.)

ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

Οι κυβερνήσεις και οι ποικίλοι οργανισμοί προστασίας του περιβάλλοντος στις αναπτυγμένες, ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, ωρύονται κρούοντας κώδωνες κινδύνου – και σειρήνες ενίοτε – περί της μείωσης των υδάτινων πόρων αυτού του πλανήτη. Κάθε τόσο, εδώ και δύο δεκαετίες, περίπου, κυκλοφορούν διάφορα άκρως ανησυχητικά ενημερωτικά φυλλάδια με πληθώρα προτάσεων οικονομίας στην κατανάλωση του νερού. Οι εν λόγω προτάσεις απευθύνονται στα νοικοκυριά, στους πολίτες, στους κατοίκους. Δηλαδή στους ιδιώτες. Τα ΜΜΕ, επίσης, συχνά-πυκνά, αναφέρονται, με τον πάγια καταστροφολογικό τους τρόπο, στο στέρεμα των υδάτινων πηγών, παροτρύνοντας το κοινό τους σε οικονομία κατανάλωσης νερού, με διάφορους τρόπους, συχνά πρακτικότατους.

Η Ελλάδα είναι μια ανεπτυγμένη χώρα. (Δεν θα σχολιάσουμε εδώ το πώς, από ποιους και με ποια κριτήρια ορίζεται το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας.) Σαν τέτοια, υποχρεούται να διαθέτει μεγάλη οικολογική ευαισθησία, την οποία και επιδεικνύει με την υποκρισία και με την αναποτελεσματικότητα που οι δυτικές κοινωνίες αρέσκονται να αποκαλούν με το παρατσούκλι «πολιτική ορθότητα», γενικά, αόριστα και συνήθως ανήθικα. Στα πλαίσια της οικολογικής ευαισθητοποίησης είναι πολιτικά ορθό να παροτρύνει τους πολίτες της, δηλαδή τους ιδιώτες, σε οικονομία νερού. Το νερό που καταναλώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά παρέχεται είτε από την ΕΥΔΑΠ, ή από τους οργανισμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι βάζουν πρόστιμα στα νοικοκυριά που πραγματοποιούν υπερβολική κατανάλωση, δηλαδή στους ιδιώτες πελάτες τους. Αν παρατηρηθεί πιθανότητα διαρροής στο υδραυλικό σύστημα του υδροδοτούμενου οικήματος, η οποία συνεπάγεται υπερβολικά, έως αστρονομικά αυξημένο τιμολόγιο για το εν λόγω νοικοκυριό, ο πελάτης ενημερώνεται στο τέλος του τριμήνου ή τετραμήνου – αφού τού έχει χρεωθεί η μεγάλη ποσότητα νερού που χάθηκε – με την έκδοση του λογαριασμού και καλείται να ελέγξει την υδραυλική του εγκατάσταση και να την επιδιορθώσει.

Η κατασπατάληση των υδάτινων πόρων από την ίδια την ΕΥΔΑΠ και από τους Δήμους και τις Κοινότητες δεν ελέγχεται από κάποια Αρχή. Οπότε, όταν συμβαίνει, απλά συμβαίνει. Για παράδειγμα, πολλά αυτοπότιστα συστήματα σε πολλά δημόσια και συνήθως δημοτικά πάρκα, πρασιές και φυτεμένες νησίδες λεωφόρων λειτουργούν ελαττωματικά, ποτίζοντας την άσφαλτο, μπουγελώνοντας τους περαστικούς και αποξηραίνοντας θλιβερά το πάρκο, τη νησίδα, τη ζαρντινιέρα. Επειδή δεν υπάρχει επιβλέπουσα Αρχή, αναλαμβάνει και αυτή την ευθύνη ο δημότης-πολίτης-ιδιώτης. Ο οποίος
τηλεφωνεί στο Δημοτικό Κατάστημα για να αναφέρει το γεγονός και να ζητήσει να διορθωθεί η βλάβη. Ένα τέτοιο τηλεφώνημα, θα του κοστίσει, κατά μέσον όρο, μισή ώρα πολύτιμου χρόνου και τηλεφωνικής χρέωσης, καθώς θα περάσει από μια μεγάλη σειρά ανεύθυνων οι οποίοι θα το παραπέμπουν στον υπεύθυνο. Σημειωτέον, ότι τα γραφεία αυτών των κοινής ωφελείας επιχειρήσεων λειτουργούν για το κοινό από τις οκτώ το πρωί ως τη μία το μεσημέρι. Δηλαδή, για να επικοινωνήσεις μαζί τους διακόπτεις τη δουλειά σου. Όταν, ο ευσυνείδητος πολίτης θα έχει φτάσει στον υπεύθυνο, αυτός θα τον ακούσει με στιλ υπερπασχολημένου και φρικτά βαριεστημένου διευθυντού και θα τού πει τη φράση κλισέ: «θα το κοιτάξουμε». Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όλα αυτά τα χρόνια και μετά από πολλά τηλεφωνήματα σε Δήμους και ΕΥΔΑΠ, οι υπεύθυνοι τηρούν την υπόσχεσή τους. Απλά, «το κοιτάνε» να τρέχει και να πιτσιλάει τον κόσμο. Φαντάζομαι πως θα σπάνε μεγάλη πλάκα με τα μπουγέλα που τρώνε οι ανυποψίαστοι πολίτες από τους πίδακες-φαντάσματα των αυτοπότιστων. Μεγαλύτερη πλάκα θα έχουν οι πολίτες που πέφτουν στις λιμνούλες που σχηματίζονται στις λακκούβες της ασφάλτου των αφώτιστων δρόμων. Απ’ ό,τι γνωρίζω, οι κακοφτιαγμένοι δρόμοι, τα ημιπότιστα πάρκα και το νερό που ρέει στη χώρα μας, είναι περιουσία του Ελληνικού Λαού, δηλαδή των εν λόγω πολιτών – ιδιωτών.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Γιατί "ξεχάσαμε" την έννοια της λέξης Αλήθεια? Α-λήθεια. Η μη λήθη. Α-λάθεια. Το σωστό.

Αν ξαναρχίζαμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις σωστά, θα αποφεύγαμε πολλά ομαδικά-κοινωνικά στραβοπατήματα. Η χρήση των λέξεων, του λόγου, είναι αμφίδρομη: την εκφέρουμε και την προσλαμβάνουμε επίσης. Οπότε η σωστή χρήση των λέξεων έχει να κάνει το ίδιο με αυτά που λέμε και γράφουμε όπως και με αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε. Να μιλάμε αληθινά μεταξύ μας. Με ορθό λόγο και όχι με την πολιτική ορθότητα που μάς έχει επιβάλλει η θεοποίηση του χρήματος μέσω της επικοινωνιακής ανηθικότητας των ΜΜΕ και των εγκληματικών δράσεων των Διεθνών Αγορών. Ας πάψουμε να προσλαμβάνουμε και να επεξεργαζόμαστε ψευδείς πληροφορίες από οπουδήποτε. Ας αρχίσουμε να εκφράζουμε τη σκέψη με ειλικρίνεια και σεβασμό προς τον ή τους αποδέκτες της.

Ποιός μπορεί να ακούει τις ασυναρτησίες των πολιτικών, όποιας χώρας? Αντιλαμβανόμαστε ότι μάς κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα. Αντί να τούς διακόπτουμε και στη συνέχεια να τούς παύουμε από το λειτούργημα-αξίωμα που με ασέβεια ασκούν, σχολιάζουμε το μέγεθος της υποκρισίας τους. Χαμένος χρόνος. Σπατάλη ζωτικών λειτουργιών μας. Με τον ίδιο τρόπο γκρινιάζουμε, οι πολίτες των χωρών αυτού του πλανήτη, για τις Δημόσιες Υπηρεσίες, για το Εργοδοτικό Σύστημα, για τις ζημιές στο Φυσικό Περιβάλλον, για το Τραπεζικό Σύστημα, κτλ. Ας βγάλουμε τον παραλογισμό από τη ζωή μας, με μικρά, έστω, αλλά σταθερά βήματα.

Οι σύγχρονες κοινωνίες μας, της δήθεν αφθονίας, έχουν τελείως παρεκτραπεί από την ορθή χρήση του λόγου. Μάς διδάσκουν θεωρίες του κέρδους και της ζημίας και παραμελούν να μάς διδάξουν την Αλήθεια της Ζωής. Αυτές οι θεωρίες του κακώς εννοούμενου "ευ ζην" έχουν εντυπωθεί στο κύτταρό μας, στη συλλογική μας μνήμη και - σαν τους ιούς του ηλεκτρονικού υπολογιστή - καταστρέφουν τη μνήμη του σκληρού μας δίσκου, του εγκεφάλου, εκφυλίζοντας τις ανθρώπινες λειτουργίες μας. Τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές μας έχουν αλλοιωθεί. Έχουμε πάψει να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, αυτό που σκεφτόμαστε. Μιλάμε και συνυπάρχουμε με κλισέ, των οποίων τη χρησιμότητα ,ή την προέλευση, έχουμε πάψει να επεξεργαζόμαστε. Η συνεχής και αυξανόμενη προσπάθεια της, με οικονομικούς όρους, κοινωνικής επιβίωσης ή ανέλιξής μας, μάς εξουθενώνει. Μάς εξασθενεί. Μάς παίρνει τη δύναμη.

Πάπαλα!!!

Πάπαλα!!!!!

Από την αυγή της Βιομηχανικής Εποχής, μέχρι τούτη την ώρα που γράφω, η Αστική Τάξη, η Μεσαία Τάξη έχει φορτωθεί την οικονομική ευθύνη της λειτουργίας των κοινωνιών μας. Αυτή ήταν μια ευγενική διατύπωση της σκέψης που είναι σφηνωμένη στο μυαλό μου εδώ και μερικές δεκαετίες και είναι η εξής: «Από την ημέρα που κινήθηκε πάνω στις ράγες του σιδηροδρομικού σταθμού του Manchester το πρώτο τρένο, όλα τα σπασμένα, σ’ αυτόν τον πλανήτη τα πληρώνει η Μεσαία Τάξη.» Για να ακριβολογήσω, τα χρεώνει στην Μεσαία Τάξη το Κυβερνητικό Σύστημα, (το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, έχει η ίδια επιλέξει,) και εκείνη τα πληρώνει, ως μη έχουσα άλλη επιλογή. Ως μη έχουσα άλλη επιλογή? Εδώ ξεκινάει το ζήτημα και το ζητούμενο.

Ποια είναι η Μεσαία Τάξη σήμερα? Πώς θα την όριζα, σήμερα? Είναι μια ευρύτατη κοινωνική τάξη ανθρώπων με ασαφή όρια και μεταβλητά σύνορα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο όρος «κοινωνική τάξη», έχει καταργηθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες και έχει αντικατασταθεί από τον όρο «οικονομική τάξη», καθώς οι «κοινωνίες» μας έχουν υποβιβαστεί σε «οικονομίες». Δεν συμφωνώ με αυτό, οπότε οφείλω να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Όχι να το ανατρέψω βίαια, αλλά να το επαναφέρω ομαλά. Χρειάζεται να κάνουμε μια αναστροφή για να επιστρέψουμε σ’ αυτό που είμαστε. Είμαστε άνθρωποι και όχι ταμειακές μηχανές. Αυτό χρειάζεται να το πιστέψουμε ως αξίωμα, ώστε να επαναφέρουμε και να επανέλθουμε στις εργοστασιακές μας προδιαγραφές. Εγώ το έχω κατανοήσει. Το θυμήθηκα, ξαφνικά, μια μέρα που ήμουν πολύ θυμωμένη με το «σύστημα». Ήμουν πολύ θυμωμένη με το κυβερνητικό χρηματο-οικονομικο-κοινωνικό σύστημα. Έβραζα και θα έσκαγα, αν, ξαφνικά, δεν μού ερχόταν η ανάμνηση της ανθρώπινης φύσης και ιδιότητάς μου. Σαν επιφοίτηση, σαν φώτιση μού ήρθε η πληροφορία ότι δεν είμαι Α.Φ.Μ., αλλά άνθρωπος, που ανάμεσα σε πολλά, πάμπολλα άλλα, διαθέτει και έναν αριθμό φορολογικού μητρώου για την προσωπική εξυπηρέτησή του και για την αρμονική συνεργασία του με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο έχει ενταχθεί.

Εκείνη την ημέρα, έφυγε, μαγικά, η λάσπη από τα μάτια μου και είδα το φως το αληθινό! Ήταν μια απλή, απλούστατη διαδικασία η οποία έλαβε χώρα με μια σειρά απλών διατυπώσεων. Δεν ένιωσα καμιά έξαρση, έξαψη, ή κάτι περίεργο, όταν συνέβαιναν αυτά. Ήταν μια διαδικασία του αυτονόητου, η οποία απομάκρυνε κάθε θυμό ή φόβο και με επανέφερε στην ανθρώπινη φύση μου.

Παρατηρώ ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε αρκετό κόσμο γύρω μου. Επειδή είναι τόσο φυσικό, όσο το γεγονός ότι αναπνέουμε, κανείς δεν το συζητά σαν κάτι αξιοπερίεργο. Είναι μια απλή α-λήθεια. Μια επιστροφή από την λήθη στην α-λήθεια. Η α-λήθεια είναι η φύση του ανθρώπου και το εργαλείο του και το όπλο του και η ασπίδα του. Μόλις, λοιπόν, θυμηθούμε τη φύση μας, γινόμαστε αληθινοί. Μάλλον, επανερχόμαστε στην Αλήθεια, έτσι απλά.